مس اکنون به عنوان یک عنصر کمیاب ضروری شناخته می شود. شکل اصلی در گردش آن یعنی سرولوپلاسمین در کبد سنتز می شود. این یک واکنش دهنده فاز حاد است و می تواند در پاسخ به عفونت، آسیب، شرایط التهابی مزمن یا هورمون های استروئیدی به میزان زیادی افزایش یابد. مس اضافی از طریق صفرا دفع می شود، فقط مقادیر کمی در ادرار یافت می شود. مگر اینکه آسیب کلیوی وجود داشته باشد یا موادی که مس را به هم متصل می کنند، دفع شوند.
کمبود مس به صورت یک کم خونی هیپوکرومیک میکروسیتیک با نوتروپنی مشخص ظاهر می شود که به درمان با آهن مقاوم است. بیماری ویلسون یک اختلال اتوزومال مغلوب است که فراوانی آن حدود 1 در 100000 تولد زنده است. مس نمی تواند از طریق صفرا دفع شود یا به سرولوپلاسمین وارد شود و در نتیجه در کبد تجمع می یابد.
انسان به طور معمول کمتر از 60µgr/day مس در ادرار دفع می کند. مقادیر بیش از این مقدار ممکن است در بیماری ویلسون، بیماری منکز، انسداد مجاری صفراوی، سندرم نفروتیک، درمان با ژلاتور، درمان با استروژن، مگادوز بالای ویتامین های حاوی روی (زینک) ، هپاتیت مزمن فعال و آرتریت روماتوئید مشاهده شود. در سوء جذب پروتئین مقادیر ادراری مس کاهش می یابد.
توضیحات: اندازه گیری مس ادرار فقط در تشخیص و ارزیابی درمان بیماری ویلسون ارزش دارد.
