آزمایش آنتی بادی اسکلروز سیستمیک پیشرونده (SCL-70)
یا توپوایزومراز ۱، یک آنزیم هسته‌ای است. آنتی‌بادی علیه این آنزیم برای تشخیص اسکلرودرمی (اسکلروز سیستمیک) اختصاصی است و در ۶۰% بیماران مبتلا به این بیماری بافت همبند یافت می‌شود. اتوآنتی‌بادی‌های SCL-70 در بیماران مبتلا به ضایعات پوستی شدید و فیبروز ریوی بینابینی شایع است و نشان‌دهنده پیش‌آگهی ضعیف بیماری است. البته در ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد خفیف اسکلرودرمی به نام سندروم CREST نیز این آنتی‌بادی‌ها قابل‌تشخیص است.
هدف از انجام آزمایش SCL-70
اسکلروز یک بیماری خود-ایمنی است که با تغییرات فیبروتیک در پوست، رگ‌های خونی و اندام‌های داخلی مختلف بروز می‌کند و غده تیروئید نیز ممکن است درگیر باشد. سرگیجه، عدم‌تحمل سرما، ریزش مو، یبوست، تغییرات پوستی و کاهش قدرت عضلانی نیز امکان دارد در اسکلروز سیستمیک وجود داشته باشد که همگی از علائم بالینی کم‌کاری تیروئید هستند.
آنتی‌بادی‌های Anti SCL-70 مخصوص اسکلروز سیستمیک هستند و در خون افراد سالم یا بستگان سالم بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروزیس (MS) یافت نمی‌شوند. آنتی‌بادی‌های SCL-70 در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک و هپاتیت C مشاهده شده است. اما تا آنجا که می‌دانیم، وجود آنتی‌بادی‌های ضد SCL-70 در کم‌کاری تیروئید خود-ایمنی (AH) هرگز گزارش نشده است. چندین گروه تحقیقاتی وجود آنتی‌بادی‌های خود-ایمنی تیروئید را در سیستم خود-ایمنی نشان داده‌اند، اما اطلاعات کمی در مورد آنتی‌بادی‌های خود-ایمنی در بیماران AH وجود دارد.
این آزمایش آنتی‌بادی‌های SCL-70 را در خون تشخیص می‌دهد و بیماران اسکلروز سیستمیک را تأیید می‌کند. حدود ۴۰% از بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک این آنتی‌بادی را دارند که نشان‌دهنده شدت بیماری است. این آنتی‌بادی‌ها همچنین در برخی بیماران مبتلا به SLE یافت می‌شود.
PSS یا اسکلروز سیستمیک پیشرونده، نوعی اختلال است که با درگیری چندین سیستم با التهاب، همراه با فیبروز رگ‌های خونی کوچک در پوست و اندام‌های احشایی، از جمله قلب، ریه‌ها، کلیه‌ها و دستگاه گوارش مشخص می‌شود. به‌طور کلی، هر چه تیتر آنتی‌بادی SCL-70 بالاتر باشد، احتمال وجود PSS بیشتر است و بیماری فعال‌تر است. بنابراین همراه با درمان بیماری، تیتر آنتی‌بادی SCL-70 کاهش می‌یابد. عدم‌وجود این آنتی‌بادی موجب رد تشخیص PSS نمی‌شود.
با وجود این‌که این آنتی‌بادی تقریبا برای PSS اختصاصی است، اما گاهی در سایر بیماری‌های خود-ایمنی (مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک، بیماری بافت همبند مختلط، سندروم شوگرن، پلی‌میوزیت، و آرتریت‌روماتوئید) نیز دیده می‌شود.
آنتی‌بادی‌های RNA پلیمراز III در ۱۱ تا ۲۳ درصد از بیماران مبتلا به PSS یافت می‌شود. بیماران PSS که دارای آنتی‌بادی‌های RNA پلیمراز III هستند، زیرگروه سرولوژیک مجزا تشکیل می‌دهند و معمولاً هیچ‌کدام از سایر آنتی‌بادی‌هایی را که معمولاً در بیماران PSS یافت می‌شود، از جمله آنتی‌سانترومر یا Anti SCL-70 ندارند.
نتایج منفی آزمایش بیانگر آنست که هیچ آنتی‌بادی IgG قابل شناسایی برای RNA پلیمراز III وجود ندارد، اما احتمال PSS را رد نمی‌کند.
