میوگلوبین پروتئین کوچکی است که در قلب و ماهیچه های اسکلتی یافت می شود و اکسیژن را به هم متصل می کند. اکسیژن را در سلول های ماهیچه ای به دام می اندازد و به سلول ها اجازه می دهد تا انرژی لازم برای انقباض ماهیچه ها را تولید کنند.
هنگامی که قلب یا ماهیچه اسکلتی آسیب می بیند، میوگلوبین در خون آزاد می شود. سطوح بالا را می توان در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه گیری کرد. مزیت میوگلوبین نسبت به CPK-MB این است که ممکن است در برخی بیماران زودتر افزایش یابد. ممکن است مفید باشد زیرا درمان ترومبولیتیک باید در 6 ساعت اول پس از سکته قلبی شروع شود.
افزایش میوگلوبین سرم ممکن است در نتیجه ضربه عضلانی، احیاء، میوپاتی، AMI، شوک، فعالیت شدید بدن، یا کاهش دفع در طی نارسایی کلیوی رخ دهد. افزایش شدید در رابدومیولیز رخ می دهد.
میوگلوبین توسط کلیه ها از خون فیلتر شده و در ادرار آزاد می شود. مقادیر زیادی از میوگلوبین برای کلیه ها سمی است. اگر مقادیر قابل توجهی از میوگلوبین در جریان خون آزاد شود، که می تواند پس از ضربه شدید یا آسیب عضلانی اتفاق بیفتد، میوگلوبین اضافی ممکن است به کلیه ها آسیب برساند و در نهایت منجر به نارسایی کلیه شود.
دفع میوگلوبین
اندازه گیری میوگلوبین در ادرار به تشخیص شرایط مرتبط با میوگلوبینوری کمک می کند، مانند:
- میوگلوبینوری ارثی
- کمبود فسفوریلاز
- میوگلوبینوری پراکنده
- میوگلوبینوری ورزشی در افراد آموزش ندیده
- سندرم کرا
- سکته قلبی
- میوگلوبینوری بیماری پیشرونده عضلانی
- آسیب حرارتی
میوگلوبین ادرار با نکروز عضلانی افزایش می یابد، اما پیامدهای بالینی متغیر است. بنابراین، میوگلوبین می تواند تشخیص بالینی میوپاتی را تایید کند، اما افزایش دفع میوگلوبین در ادرار برای یک اختلال بالینی خاص نیست.
