این آزمایش برای سنجش مقدار پتاسیم موجود در خون انجام می‌شود. پتاسیم عنصری بسیار ضروری برای سوخت و ساز و عملکرد عضلات است. پتاسیم و سایر الکترولیت ها به تنظیم تحریک انقباض عضلانی، مایعات سلولی و سرم پلاسما و حفظ اسیدیته‌ی بدن در محدوده نرمال کمک می‌کنند. حفظ تعادل اسید و باز تنظیم فشار اسمزی مایع سلولی و هدایت الکتریکی سلول های عضلانی به خصوص در عضلات قلبی و اسکلتی از وظایف پتاسیم است.
سطوح سرمی پتاسیم معمولا در بیماران دچار آریتمی‌های قلبی، اختلال عملکرد کلیوی، افت هوشیاری، و ناراحتی‌های سیستم گوارشی اندازه‌گیری می‌شود.
دلایل احتمالی افزایش و کاهش
سطوح پتاسیم کمتر از ۳mEq/L همراه با علائم مشخص عصبی-عضلانی نشان‌دهنده یک درجه بحرانی از تخلیه داخل سلولی پتاسیم است. سطوح پتاسیم کمتر از ۲٫۵mEq/L به‌صورت بالقوه تهدید کننده زندگی است. سطوح بالای پتاسیم می‌تواند منجر به شرایط حاد شده و به اورژانس پزشکی نیاز دارد، به‌خصوص اگر پتاسیم در طی یک دوره کوتاه زمانی افزایش یابد. در مقادیر بالاتر از ۶mEq/L علائم به‌طور واضح آشکار می‌شود و تهدید کننده زندگی است؛ مقادیر بالاتر از ۱۰mEq/L در بیشتر موارد کشنده است.
افزایش سطح ممکن است به این دلایل اتفاق بیافتد:
مصرف زیاد پتاسیم در رژیم غذایی، مصرف زیاد پتاسیم از طریق IV، نارسایی حاد یا مزمن کلیه، بیماری آدیسون، هیپوآلدوسترونیسم، دیوریتیک‌های مهار کننده آلدوسترون مانند اسپیرونولاکتون و تریامترن، له‌شدگی بافت، همولیز، انتقال خون همولیز شده، عفونت، اسیدوز، کم‌آبی بدن.
کاهش سطح ممکن است به این دلایل اتفاق بیافتد:
کمبود مصرف پتاسیم در رژیم غذایی، کاهش تزریق IV، سوختگی‌ها، اختلالات GI مانند اسهال، استفراغ، آدنوم ویلوز، دیورتیک‌ها، هیپر آلدوسترونیسم، سندرم کوشینگ، اسیدوز توبولار کلیه (RTA)، مصرف شیرین‌بیان، آلکالوز، تجویز انسولین، تجویز گلوکز، آسیت تنگی شریان کلیه، سیستیک فیبروزیس، تروما، جراحی، سوختگی
