Infliximab یک ایمونوگلوبولین کایمریک (IgG1 kappa) است که فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-alpha) را هدف قرار می دهد. یک نوع آنتی بادی است که با تزریق وریدی برای درمان چندین بیماری التهابی خودایمنی مزمن (کرون، آرتریت روماتوئید، اسپوندیلایتیس آنکیلوزان و پسوریاتیک آرترایتیس) به کار می رود.
این دارو با بلاک کردن اثر TNF-a (ماده ای که توسط سلول های بدن ترشح شده و نقش مهمی در روند التهاب دارد)علائم و نشانه های التهاب را کاهش می دهد.
در حال حاضر توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای درمان شرایط التهابی متعدد تایید شده است.
اینفلیکسیماب به TNF-alpha محلول و هوموتریمرهای گذرنده که در سطح ماکروفاژها و سلول های T یافت می شوند، متصل می شود.
Infliximab یک داروی بیولوژیکی است که در بازار به نام Remicade وجود دارد. خواص فارماکوکینتیک اینفلیکسیماب ممکن است با توجه به نوع بیماری، متفاوت باشد.
حذف این دارو تحت تاثیر استفاده همزمان از سرکوب کننده‌های ایمنی، غلظت بالای TNF-alpha و پروتئین های واکنشگر C، کمبود غلظت آلبومین، BMI بالا، و حضور آنتی بادی های ضد Infliximab (ATI) که به نام HACA نیز شناخته می شوند، می باشد.
چندین مطالعه نشان دادند که اندازه گیری مقدار Infliximab در شرایط از دست دادن پاسخ به درمان می تواند به مدیریت بیمار کمک کند. زیرا غلظت های پایین که به عنوان درمانی تعریف شدند با پاسخ بالینی بهتر و پیش آگهی مرتبط هستند. .
ارزیابی سطح دارو و آنتی بادیهای ضد دارو می تواند در شناسایی بیمارانی که احتمال تشدید بیماری در آنها هست و یا باید داروهای آنها تغییر یابد کمک کننده است به نظر می رسد بیماران آقا، Infliximab را سریع تر از زن ها از بدن خود پاک می کنند.
ارزیابی غلظت infliximab ممکن است برای همه بیماری های التهابی مفید باشد.
نشانه های اولیه برای آزمایش infliximab شامل از دست دادن پاسخ، پاسخ نسبی در شروع درمان، واکنش های خودایمنی یا حساسیت مفرط، عدم پاسخ اولیه، عود آندوسکوپی/ توموگرافی کامپیوتری (در بیماری التهابی روده) و واکنش های ریزش حاد است.
اندازه گیری غلظت infliximab در پایین ترین حد انجام می شود. غلظت های پایین ممکن است با از دست دادن پاسخ به این دارو مرتبط باشد. برای غلظت های 5mcg/ml و پایین تر، آزمایش آنتی بادی های infliximab پیشنهاد می شود.
به طور کلی، مانیتور کردن متوالی سطح سرمی دارو infliximab و adalimumab، همچنین آنتی بادی های ضد آنها نتیجه درمان را تا حد مطلوبی بالا خواهد برد.
تشکیل آنتی بادی ضد دارو ممکن است سبب افزایش حذف این دارو از پلاسما توسط کبد و کلیه ها در بیماران تحت درمان شود. یا اثر دارو را خنثی کند. در نتیجه به طور بالقوه به عدم پاسخ، کمک می کند.
آنتی بادی های ضد دارو همچنین می توانند عوارض جانبی مانند واکنش های حساسیت شدید ایجاد کنند.
