هزینه آزمایش : 0 ریال

وضعیت ارائه آزمایش : موجود

نوع نمونه :

 سرم/ ادرار 24 ساعته/ نمونه ادرار رندوم

 

حجم نمونه :

1 ml

نگهداری نمونه :

سرم : 21 روز در دمای یخچال و چندین ماه در دمای -20 درجه

ادرار: 2 هفته در دمای یخچال و یک ماه در دمای -20 درجه

حمل و نقل نمونه :

 رعایت زنجیره سرد (8-2 در جه)

 

راهنمای جمع آوری نمونه :

از فریز و آب کردن نمونه خودداری شود

 

اطلاعات لازم از بیمار :

سن بيمار, مصرف دارو ,سابقه بيماري

آمادگی لازم قبل از نمونه گیری :

• آزمایش تعیین مقدار کلسیم خون نیازی به ناشتا بودن بیمار ندارد اما اگر این تست را به همراه چندین تست دیگر (که نیاز به ناشتا بودن دارند) درخواست کنند، طبیعتا بیمار باید ناشتا باشد.
•  ممکن است از شما خواسته شود که مصرف برخی داروها مانند لیتیوم، آنتی اسیدها، دیورتیک ها و مکمل های ویتامین D و کلسیم را متوقف کنید

 

 

اطلاعات بالینی :

یکی از یون های مهم در بدن کلسیم می باشد که برای انقباض عضلانی، انعقاد خون و حفظ سلامت استخوان و دندان ها لازم است،  اختلالات میزان کلسیم به صورت هیپوکلسمی ( کاهش میزان کلسیم) و هیپر کلسمی ( افزایش میزان کلسیم) می باشد. اختلالات غده ی درون ریز پاراتیروئید به علت تولید هورمون پاراتورمون (PTH)، می تواند در تغییر سطح کلسیم بدن موثر باشد.

این آزمایش میزان کلسیم موجود در خون را که در استخوان ها ذخیره نمی شود ، اندازه گیری می کند. کلسیم بیشترین ماده معدنی موجود در بدن است و یکی از مهمترین مواد معدنی بدن به شمار می رود.

بدن در موارد زیر  به کلسیم احتیاج دارد 

• برای ساخت و نگهداری استخوان ها و دندان ها
• کمک به کارکرد اعصاب
• کمک در فرآیند انعقاد خون
• کمک به کارکرد قلب
• کمک به انقباض عضلانی

بیشتر کلسیم بدن در استخوان ها ذخیره می شود.

به طور طبیعی میزان کلسیم در خون به دقت کنترل می شود. وقتی میزان کلسیم خون کاهش می یابد ( یعنی زمانی که هیپو کلسمی رخ دهد ) ، استخوان ها کلسیم را به جریان خون آزاد می کنند تا سطح کلسیم خون به میزان نرمال برگردد. وقتی میزان کلسیم خون افزایش می یابد ( هایپر کلسمی ) ، کلسیم اضافی در استخوان ها ذخیره می شود و یا از طریق ادرار و مدفوع دفع می شود.

میزان کلسیم در بدن به عوامل زیر وابسته است 

1. میزان کلسیم موجود در غذا
2. میزان جذب روده ای کلسیم و ویتامین دی  (Vit D)
3. میزان فسفر موجود در بدن
4. بعضی هورمون های خاص شامل : هورمون پاراتیرویید ، کلسی تونین و استروژن
5. ویتامین دی و این هورمون ها میزان کلسیم در بدن را کنترل می کند. ( میزان کلسیمی که از غذا جذب می کنید و از ادرار دفع می کنید ) . میزان فسفر خون با میزان کلسیم خون ارتباط نزدیکی دارند و مخالف هم کار می کنند. اگر کلسیم خون افزایش یابد ، میزان فسفر خون کاهش می یابد و بر عکس.

دریافت مقدار مناسب کلسیم در طول روز اهمیت زیادی دارد چون بدن روزانه مقداری کلسیم از دست می دهد. مواد غذایی غنی از کلسیم شامل محصولات لبنی ( شیر ، پنیر ) تخم مرغ ، ماهی ، سبزیجات و میوه ها  هستند. ممکن است افراد با کلسیم خون بالا یا پایین علایم بالینی خاصی نداشته باشند . میزان کلسیم باید خیلی زیاد و یا خیلی کم شود تا بیمار علایم بالینی داشته باشد.

علت انجام آزمایش اندازه گیری کلسیم در خون چیست ؟

آزمایش اندازه گیری میزان کلسیم خون در موارد زیر انجام می شود :

1. بررسی مشکلات مربوط به کلیه ها و یا غدد پاراتیرویید ، بعضی از انواع سرطان ها و مشکلات استخوانی و یا التهاب پانکراس ( پانکراتیت ).
2. بررسی علت غیر طبیعی بودن نوار قلب
3. بعد از پیوند کلیه
4. اگر علایم شما مربوط به کاهش میزان کلسیم خون باشد مثل : گرفتگی عضلانی ، اسپاسم و کشش و سوزن سوزن شدن انگشتان دست و اطراف دهان.
5. اگر علایم شما مربوط به افزایش میزان کلسیم خون باشد مثل : ضعف ، فقدان انرژی ، بی اشتهایی ، تهوع و استفراغ ، یبوست ، دفع ادرار به مقدار زیاد ، درد شکم ویا استخوان درد.
6. به عنوان آزمایش روتین
7. آزمایش تعیین کلسیم خون برای بررسی کمبود کلسیم در رژیم غذایی و یا پوکی استخوان استفاده نمی شود. میزان کلسیم خون می تواند طبیعی باشد، حتی اگر میزان آن در رژیم غذایی کافی نباشد.

عوامل مداخله گر :

• مسمومیت با ویتامین D ممکن است باعث افزایش سطح کلسیم شود.
• مصرف بیش از حد شیر ممکن است باعث افزایش سطح آن شود.
• pH سرم می تواند بر مقادیر کلسیم تأثیر بگذارد. کاهش pH باعث افزایش سطح کلسیم می شود.
• طولانی شدن زمان تورنیکه باعث کاهش pH و افزایش کاذب سطح کلسیم می شود.
• در اینجا معمولاً یک تغییر روزانه کوچک در کلسیم وجود دارد که حداکثر سطوح آن در حدود ساعت 9 شب رخ می دهد.
• هیپوآلبومینمی با کاهش سطح کلسیم کل همراه است.
• داروهایی که ممکن است باعث افزایش سطوح شوند عبارتند از آنتی اسیدهای قلیایی، آندروژن ها، نمک های کلسیم، ارگوکلسیفرول، هیدرالازین، لیتیوم، PTH، دیورتیک های تیازیدی، هورمون تیروئید و ویتامین D.
• داروهایی که ممکن است باعث کاهش سطوح شوند عبارتند از استازولامید، آلبوترول، ضد تشنج ها، آسپارا ژیناز، آسپرین، کلسی تونین، سیس پلاتین، کورتیکواستروئیدها، استروژن ها، هپارین، ملین ها، دیورتیک های لوپ، نمک های منیزیم، ضد بارداری های خوراکی و دیور تیازید.