ویروس BK یک پلیوما ویروس انسانی ( Polyomavirus) می باشد. پلیوما ویروس ها اعضای خانواده Papovaviridae هستند که ویروس های کوچک ، بدون پوشش با ژنوم دو رشته ای DNA حلقوی می باشند. پلیوما ویروس ها با اندازه ویریون کوچکتر و اندازه و سازماندهی ژنوم متفاوت ، از پاپیلوما ویروس ها متمایز می شوند. Polyomavirus ها درهمه جا ، در طبیعت وجود دارند. پلیوما ویروس های انسانی برای اولین بار در سال 1971 از فردی مبتلا به این ویروس ها ، جداسازی شدند. نام این ویروس ها ، BK و JC ، بر اساس حروف اول نام بیمارانی است که برای اولین بار ویروس در بدن آن ها کشف شد. ویروس BK از ادرار یک بیمار پیوند کلیه ، که پس ازعمل دچار تنگی حالب شده بود ، جداسازی شد.
ارتباط نقص ایمنی با فعالیت ویروس
در حالت‌های نقص ایمنی نسبی یا مطلق ، ویروس BK می‌تواند دوباره فعال شود و باعث بیماری گردد. ویرمی BK را می‌توان در بیماران با طیف وسیعی از نقص‌های ایمنی مشاهده کرد ، اما بیشتر در بیماران پیوند کلیه و مغز استخوان ظاهر می‌شود. عفونت های اولیه و فعال سازی مجدد در گیرندگان پیوند کلیه دیده شده است. بروز عفونت تقریباً 5 درصد است. با این حال ، عفونت‌هایی که بیش از 2 سال پس از پیوند رخ می‌دهند گزارش شده است. بیماری ویروس BK با سیستیت هموراژیک و غیر هموراژیک ، تنگی حالب و نفریت توبولو بینابینی ، افزایش کراتینین سرم و کاهش عملکرد آلوگرافت همراه است.
اختلال عملکرد کلیه با ویروس BK
ویروس BK در کلیه ها و مجاری ادراری منتشر می شود و در آنجا تا پایان عمر باقی می ماند. تا زمانی که بدن تحت نوعی سرکوب سیستم ایمنی قرار نگیرد ، ویروس به صورت نهفته در فرد باقی می ماند. تظاهرات بالینی در افراد دچار نقص ایمنی بسیار شدیدتر از سایر افراد می باشد. علایم بالینی دیده شده به صورت اختلال عملکرد کلیه (که با افزایش تدریجی کراتینین سرم مشاهده می شود) و آزمایش غیرطبیعی ادرار که سلول های لوله ای کلیوی و سلول های التهابی را نشان می دهد ، بروز می یابد.
انتقال ویروس BK
اگرچه نحوه انتشار دقیق BKV ناشناخته است ، به نظر می رسد که این ویروس از انسان به انسان منتقل می شود. هیچ مخزن حیوانی برای آن شناسایی نشده است. در حال حاضر اعتقاد بر این است که راه طبیعی انتقال این ویروس از طریق ترشحات تنفسی می باشد. محل اولیه عفونت ممکن است در هر نقطه ای از بدن انسان باشد. پس از تکثیر اولیه ویروس در محل ورود ، ویرمی منجر به انتشار به مکان های دوردست می شود که در نهایت عفونت نهفته ایجاد می شود. شایع ترین محل های عفونت نهفته ، سلول های کلیوی و اورواپیتلیال هستند که احتمال انتقال این ویروس از طریق اهدا کننده را افزایش می دهد.
