هزینه آزمایش : 687,650 ریال

وضعیت ارائه آزمایش : موجود

اطلاعات بالینی :

اتو آنتی بادی ها گروهی از ایمونوگلوبولین ها می باشند که دارای ویژگی های زیر هستند.

1. ویژگی

2. القایی بودن

3. ارتباط بالینی

4. هتروژن بودن

 

اتو آنتی بادی ها مستقیما بر علیه آنتی ژن های خودی یا اتو آنتی ژن ها ساخته می شوند. اهداف این آنتی بادی ها شامل موارد زیر است.

1. پروتئین های خاص مانند آنزیم های داخل سلولی، گیرنده های سلوی، پروتئین های ساختمانی

2. گلیکوپروتئین ها مانند β2 Glycoprotein I

3. اسیدهای نوکلئیک مانند dsDNA و tRNA

4. کمپلکس اسید نوکلئیک و پروتئین مانند نوکلئوزوم ها

5. فسفولیپیدها مانند کاردیولیپین

6. گلیکولیپیدها مانند گلیکوفسفولیپید و گانگلیوزیدها

 

اتوآنتی بادی ها اغلب در سرم و برخی مایعات بیولوژیک مانند مایع سینوویال و CSF قابل ردیابی و سنجش هستند.

تولید آنتی بادی ها می تواند در اثر القاء و تحریک یک آنتی ژن بیگانه یا پاتوژن بوده و یا در اثر تحریک یک آنتی ژن خودی باشد که در این صورت به نام اتو آنتی بادی طبیعی خوانده می شود.

اتوآنتی بادی های طبیعی گاهی یک نقش فیزیولوژیک مانند دفاع ایمنی اولیه در برابر عوامل عفونی یا تنظیم ایمنی را بر عهده دارند.

صرف نظر از آسیب زایی یک عامل بیماری زا، این عوامل باعث تولید تعداد زیادی از آنتی بادی های غیر طبیعی نیز شده که ارزش تشخیصی بسیار بالایی دارند.

در بیماریهای خودایمن اختصاصی اندام، اتوآنتی بادی های تشخیصی با اتو آنتی ژن های اختصاصی آن بیماری شناخته می شوند مانند آنتی بادی ضد گیرندهTSH  در بیماری گریوز.

اتوآنتی بادی اختصاصی اندام ها اغلب از کلاس IgG و به ندرت IgA ) به ویژه در بیماری های خودایمن روده) یا IgM در کم خونی همولیتیک خودایمن می باشند.

بیماری های خودایمنی می توانند تمام ارگان ها و یا تمامی سیستم ها را درگیر کنند. شایع ترین بیماری های خودایمنی ارگان شامل بیماری های تیروئید، انتروپاتی های ناشی از حساسیت به گلوتن وبیماری های کبد هستند. در بیشتر این بیماری ها، آنتی بادی های بسیار اختصاصی، قابل ردیابی و تشخیص می باشند. امروزه با پبشرفت تکنولوژی های تشخیصی، شناسایی آنتی بادی های اختصاصی مرتبط با بیماری ها در حال افزایش است.

در سال های اخیر شناسایی آنتی بادی های اختصاصی به ویژه در تشخیص و تشخیص افتراقی بیماری های نورولوژیک گسترش یافته و کاربرد بالینی بسیار گسترده و موثری پیدا کرده است. برای مثال تشخیص افتراقیNeuromyelitis Optica  (NMO) از بیماری Multiple Sclerosis (MS) با معرفی آزمایش آنتی بادی ضد Aquaporin-4 (AQP-4) و Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein (MOG) امکان پذیر شده است. بسیاری از بیماری هایی که پیشتر ایدیوپاتیک خوانده می شد، امروزه  با شناسایی آنتی بادی اختصاصی  و علت ایمونولوژیک برای آن ها با عنوان بیماری های خود ایمنی طبقه بندی می شوند.

بیماری های خود ایمنی در حال حاضر به دو دسته کلی تقسیم می شوند.

1. بیماری های خود ایمن سیستمیک

2. بیماری های خودایمن ارگان

در تشخیص بیماری های خودایمن در حال حاضر مسیر مشخصی تعیین شده است  که شامل موارد زیر است.

1. بررسی علائم بیماری

2. بررسی سابقه

3. تصویربرداری

4. نمونه گیری

5. EMG/ECG

6. آزمایش ژنتیک

7. تشخیص آزمایشگاهی

تشخیص آزمایشگاهی میتواند شامل تشخیص اتو آنتی بادی ها،مارکرهای تشخیصی و یا مارکرهای تشخیصی بالقوه باشد