اسامی دیگر: ویتامین G
نقش: B2 یک کوآنزیم است که در تولید انرژی، عملکرد، رشد و توسعه سلولی نقش دارد. و متابولیسم چربی ها، داروها و استروئیدها، و برای متابولیسم سایر ویتامین های گروه B مورد نیاز است. علاوه بر این، ریبوفلاوین به حفظ سطح طبیعی هموسیستئین، یک اسید آمینه در خون کمک می کند.
منابع ریبوفلاوین
3 فلاوین اصلی فعال ویتامین B2 در ریبوفلاوین طبیعی یافت می شود، ریبوفلاوین 5-فسفات (فلاوین مونوکلئوتید: FMN) و ریبوفلاوین-5′-آدنوزیل-دی فسفات (فلاوین آدنوزین دی نوکلئوتید: FAD). در بافت‌های بیولوژیکی، FMN و FAD به‌عنوان واحدهای مصنوعی برای طیف وسیعی از فلاوپروتئین‌ها، که حامل‌های هیدروژن در فرآیندهای کاهش اکسیداسیون هستند، عمل می‌کنند.
منابع: تخم مرغ، گوشت اندام (مانند کلیه و کبد)، گوشت بدون چربی و شیر کم چرب. سبزیجات سبز (مانند مارچوبه، کلم بروکلی و اسفناج)؛ غلات غنی شده، نان و محصولات غلات
کمبود: آریبوفلاوینوز نامیده می شود، معمولاً همراه با سایر کمبودهای ویتامین در افراد مبتلا به الکل، سوء جذب، بیماری کبد، در افراد مسن، گیاهخواران (به ویژه گیاهخواران سخت گیر که از غذاهای لبنی و تخم مرغ اجتناب می کنند)، زنان باردار و زنان شیرده و نوزادان آنها مشاهده می شود. کمبود ریبوفلاوین می تواند باعث ناراحتی های پوستی، زخم در گوشه دهان، تورم و ترک خوردن لب ها، ریزش مو، گلودرد، اختلالات کبدی و مشکلات مربوط به دستگاه تناسلی و عصبی شود. کمبود شدید و طولانی مدت ریبوفلاوین می تواند باعث کم خونی و آب مروارید شود.
کمبود ریبوفلاوین در رژیم غذایی (آریبوفلاوینوز) با گلودرد، کیلوز (ضایعات روی لب)، استوماتیت زاویه ای (ضایعات در زوایای دهان)، گلوسیت (زبان شقاق و سرخابی)، عروق قرنیه، دیس باسیا مشخص می شود. لکه های پوسته پوسته و چرب روی بینی، پلک ها، کیسه بیضه و لابیاها و کم خونی نورموسیتیک و نورموکرومیک. کمبود شدید ریبوفلاوین ممکن است بر تبدیل ویتامین B6 به کوآنزیم آن و همچنین تبدیل تریپتوفان به نیاسین تأثیر بگذارد.
ریبوفلاوین سطح سمیت کمی دارد و هیچ موردی از سمیت ریبوفلاوین در انسان گزارش نشده است. جذب محدود ریبوفلاوین و دفع آماده آن از طریق ادرار به طور معمول مانع از بروز مشکل سلامتی ناشی از افزایش مصرف ریبوفلاوین می شود.
غلظت کم در پلاسمای خون نشان دهنده کمبود مواد مغذی است. غلظت کمتر از 1 میکروگرم در لیتر به طور قابل توجهی کاهش یافته است. سطوح کمی پایین احتمالا نشان دهنده کمبود تغذیه ای است که باید اصلاح شود.
آزمایش نمونه های غیر ناشتا یا استفاده از مکمل های غذایی ویتامین B2 می تواند منجر به افزایش غلظت ویتامین B2 پلاسما شود.
