آنتی بادی‌های میکروزوم کلیوی کبدی نوع 1 (ضد LKM-1) اتوآنتی بادی هایی هستند که آنزیم خودی را به نام سیتوکروم P450 2D6 (CYP2D6)، پروتئینی که در درجه اول در سلول‌های کبدی یافت می‌شود، شناسایی و مورد هدف قرار می‌دهند.
تولید آنتی بادی‌های ضد LKM-1 به شدت با هپاتیت خود ایمنی نوع ۲ ارتباط دارد. این آزمایش میزان (تیتر) آنتی LKM-1 (یا آنتی بادی علیه CYP2D6) را در خون تشخیص داده و اندازه‌گیری می‌کند.
هپاتیت خود ایمنی یک التهاب حاد یا مزمن کبدی است که می‌تواند به سیروز کبدی و در برخی موارد به نارسایی کبدی منجر شود. این نوع هپاتیت مربوط به سایرعلل شناخته شده مانند عفونت ویروسی، داروها یا سموم موثر بر کبد و کلیه، اختلال ارثی یا سوء مصرف الکل نیست. هر فردی می‌تواند به این اختلال مبتلا شود، اما اکثر مبتلایان، خانم‌ها هستند.
آنتی بادی نوع یک میکروزومال کبد/کلیه، در بیماران مبتلا به هپاتیت خودایمن نوع 2 (AIH-2)، هپاتیت ویروسی C و یا D و برخی از انواع هپاتیت القاء شده به واسطه دارو دیده شده است.
آنتی ژن میکروزومال کبد/کلیه (LKM) 3 تیپ دارد که عبارتند از؛
LKM-1 : این مارکر مرتبط با سیتوکروم اکسیداز P4502D6 می باشد، یک پروتئین 50 کیلو دالتونی که درون سیتوپلاسم همه سلول های کبدی و توبول های کلیوی پروکسیمال وجود دارد. این مارکر بیشتر در کودکان به ویژه در دختران 14-2 ساله ارزشمند می باشد اما تنها در 4% بالغین مبتلا به هپاتیت خود ایمن مشاهده می گردد.
LKM-2 : مرتبط با سیتوکروم اکسیداز P4502C9 بوده که این آنزیم در متابولیسم داروها مهم می باشد.
LKM3 : که در هپاتیت مزمن نوع D مشاهده می شود و همچنین LKM-3 در بعضی از بیماران با هپاتیت نوع C نیز مثبت می باشد، از این رو این آنتی بادی نیز اختصاصی هپاتیت اتوایمیون نیست.
علائم هپاتیت خود ایمنی متغیر است و در برخی افراد شدید است اما در دیگران ملایم میباشد. نشانه‌های شایع آن شامل احساس خستگی، ضعف عمومی، کاهش اشتها، وزن کاهشی، تورم شکمی، تغییرات در رنگ چشم و پوست به شکل زردی (یرقان)، درد در قسمت راست بالای شکم و احتمالاً حساسیت در ناحیه کبدی (سرفه و درد در ناحیه کبدی) هستند.
علت دقیق هپاتیت خود ایمنی هنوز مشخص نشده است. ژنتیک و وراثت، برخی فاکتورهای محیطی نظیر عفونت‌ها، داروها، و عوامل استرسی ممکن است در افزایش خطر ابتلا تأثیر داشته باشند. علاوه بر آزمایش گفته شده آزمایش‌های خون شامل اندازه‌گیری آنزیم‌های کبدی مانند آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) نیز برای ارزیابی سلامت کبد انجام می‌شوند. آزمایش‌های خون و سونوگرافی یا ام آر آی کبد به تشخیص کمک می‌کنند. در برخی موارد، برای تأیید تشخیص و ارزیابی بیشتر تخریب کبدی ، باید نمونه‌برداریانجام داده و بافت کبد در آزمایش‌های پاتولوژیکی مورد ارزیابی قرار گیرد.
