هزینه آزمایش : 500,070 ریال

وضعیت ارائه آزمایش : موجود

نوع نمونه :

ادرار

حجم نمونه :

10 ml

نگهداری نمونه :

در دمای اتاق

 

حمل و نقل نمونه :

در دمای اتاق

بلافاصله تحویل داده می‌شود

 

 

راهنمای جمع آوری نمونه :

•  ۵ روز قبل از انجام آزمایش از مصرف آنتی بیوتیک اجتناب گردد.
•  دستور العمل نمونه گیری ادرار را در قسمت جهت آموزش بیماران مطالعه بفرمائید.
• عدم نمونه گیری صحیح باعث آلودگی نمونه ادرار می شود.
• - نگهداری نمونه به مدت بیش از ۳۰ دقیقه در دمای اتاق و یا ۲۴ ساعت در یخچال باعث رشد بیش از حد باکتری و مثبت شدن کاذب نتایج می گردد.
• - آلودگی ادرار با مدفوع، ترشحات واژن، دستها یا کاغذ توالت سبب نتایج مثبت کاذب می گردد.

اطلاعات بالینی :

آزمایش کشت ادرار نوعی تست تشخیصی است که برای تشخیص و شناسایی وجود باکتری های بیماری زا در نمونه ادرار و به منظور تشخیص عفونت های دستگاه ادراری (UTIs)، ارزیابی شدت آنها و مشخص کردن مناسب ترین آنتی بیوتیک انجام می شود.

این تست در موارد زیر انجام می‌شود:

• مشکوک بودن به عفونت ادراری: زمانی که بیمار علائم عفونت ادراری همچون تکرر ادرار، درد در هنگام دفع ادرار، داشتن ادرار کدر یا خونی یا میل شدید به ادرار کردن دارد.
• عفونت ادراری مکرر: برای افرادی که سابقه عفونت ادراری مکرر دارند، به شناسایی میکروب ایجاد کننده و حساسیت آن به آنتی بیوتیک ها کمک می کند.
• بررسی درمان: پس از شروع درمان آنتی بیوتیکی برای عفونت ادراری، کشت ادرار دیگری برای اطمینان از موثر بودن آنتی بیوتیک های انتخاب شده انجام می‌گردد.
• بارداری: کشت های معمول ادرار اغلب در دوران بارداری برای غربالگری باکتریوری بدون علامت انجام می شود که در صورت عدم درمان می تواند باعث بروز عوارض شود.
• عفونت های ادراری مرتبط با کاتتر: در بیماران دارای کاتتر ادراری، کشت ادرار می تواند عفونت های مرتبط با کاتتر را شناسایی و درمان آنها را مشخص کند.
• عفونت های اکتسابی بیمارستانی: برای افرادی که در یک محیط درمانی به عفونت های ادراری مبتلا می شوند، این آزمایش به شناسایی باکتری های مسئول و انتخاب داروی مناسب کمک می کند.
• به صورت کلی این تست به جلوگیری از مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک‌ها و انتخاب داروهای موثر کمک می کند.

 

- گاهی اوقات بیش از یک نوع باکتری ، و گاهی تنها مقدار کمی باکتری ممکن است در محیط کشت یافت شود.

 

 

نام روش اندازه گیری :

نمونه ادرار بیمار در یک ظرف استریل و با رعایت تکنیک‌های آسپتیک مناسب برای به حداقل رساندن آلودگی جمع‌آوری می‌شود. تلقیح: حجم کوچک و دقیقی از نمونه ادرار با استفاده از یک حلقه یا پیپت کالیبره شده به یک پلیت آگار استریل یا محیط کشت براث منتقل می شود. برای افزایش رشد و شناسایی باکتری ها می‌توان از پلیت‌ها یا محیط های متعدد استفاده کرد. انکوباسیون: پلیت‌های تلقیح شده یا محیط های کشت در یک دستگاه انکوباسیون در دمای کنترل شده (معمولاً ۳۷ درجه سانتیگراد) قرار می گیرند تا رشد باکتری را افزایش دهند. این پلیت ها برای یک دوره خاص، معمولاً ۱۸ تا ۲۴ ساعت، انکوبه می شوند، اما بسته به پروتکل های آزمایشگاه، ممکن است تا ۴۸ ساعت یا بیشتر ادامه یابد. مشاهده رشد باکتری: پس از دوره انکوباسیون، پلیت ها یا محیط ها از نظر وجود رشد باکتری بررسی می شوند. رشد از نظر کمیت و ویژگی ها ارزیابی می شود. شناسایی: کلنی های باکتری بر اساس ظاهر، الگوهای رشد و تست‌های بیوشیمیایی شناسایی می شوند. پاتوژن‌های رایج مسبب عفونت ادراری عبارتند از: اشریشیا کلی (E. coli)، انتروکوکوس و گونه های کلبسیلا. تست حساسیت آنتی بیوتیکی: علاوه بر شناسایی، آزمایش حساسیت آنتی بیوتیکی نیز انجام می شود تا مشخص گردد کدام آنتی بیوتیک در برابر باکتری های شناسایی شده موثر است. این کار به انتخاب داروی آنتی بیوتیک کمک می کند.

 

نام های مشابه :

Urine  culture

عوامل مداخله گر :

شروع درمان آنتی بیوتیکی پیش از نمونه گیری می تواند باعث نتایج منفی کاذب شود.

اطلاعات تکمیلی :

ادرار به طور معمول استریل است. با وجود اینکه تعدادی باکتری در میزراه (اورترا) بصورت فلور طبیعی موجود است؛ لیکن در غیاب عفونت، نباید در ادرار عفونت وجود داشته باشد.

وقتی در یک بیمار شک به عفونت مجاری ادراری (UTI) وجود داشته باشد؛ یک نمونه ادراری برای کشت و آزمون حساسیت درخواست می شود. این نمونه باید پیش از شروع درمان با آنتی بیوتیک گرفته شود.

عفونت های باکتریایی مثانه (سیستیت) و کلیه (پیلونفریت) در زنان شایع تر است. اورتریت بیشتر در مردان و افراد فعال از نظر جنسی رخ می دهد. عوامل مستعد کننده فرد به عفونت های ادراری عبارتند از: فاکتورهای فیزیولوژیک و آناتومیک، فعالیت جنسی، سن، بارداری، یائسگی و دیابت شیرین.

اغلب ارگانیسم ها تقریباً ظرف ۲۴ ساعت در آزمایشگاه رشد می نمایند و گزارش مقدماتی را نیز در همین هنگام می توان آماده نمود. معمولاً مدت زمان ۷۲- ۴۸ ساعت برای رشد و شناسایی یک ارگانیسم لازم است. در صورتی که نتایج آنالیز ادرار (U/A) نشانگر عفونت احتمالی باشد ( مانند WBC یا باکتری در ادرار، pH قلیایی و مثبت شدن استراز لکوسیتی و نیتریت در نوار استریپ ادراری)؛ آزمون U/C مورد استفاده قرار می گیرد.

می توان کشت را پس از درمان آنتی بیوتیکی مناسب نیز تکرار کرد تا از بهبود عفونت، به ویژه عفونت های مجاری ادراری، اطمینان حاصل نمود.

بخش مهمی از هر کشت روتین ادرار؛ بررسی حساسیت هر یک از باکتریهای رشد نموده در ادرار به آنتی بیوتیک های گوناگون (آنتی بیوگرام) می باشد. بدین ترتیب پزشک می تواند بی خطرترین، مؤثرترین و ارزانترین آنتی بیوتیک را برای همان باکتری خاص تجویز نماید. استفاده از دیسک های منتخب آنتی بیوتیک ها و به روش استاندارد کیربی بایر (Kirby-Bauer)  در آزمایشگاه های تشخیص طبی انجام می گیرد.