ماکروپرولاکتین، پرولاکتینی است که به طور معمول به پروتئین (ایمونوگلوبولین) متصل است، در بدن فعال نیست و وجود بیماری را نشان نمی دهد. اگر افزایش پرولاکتین در بیماران بدون علامت مشاهده شود، آزمایش های آزمایشگاهی بیشتری ممکن است انجام شود تا مطمئن شود که این به دلیل ماکروپرولاکتین نیست.
کاربردهای بالینی:
۱٫ تعیین سطح بیولوژیک فعال پرولاکتین، در بیماران بدون علامت با سطح پرولاکتین بالا
۲٫ تعیین وجود یا عدم وجود ماکروپرولاکتین
پاتوفیزیولوژی ماکرو پرولاکتینمی:
علت تشکیل ملکول تترامر پرولاکتین ( ماکروپرولاکتین) وجود آنتی بادی ضد پرولاکتین از کلاس IgG است. اصطلاح ماکرو پرولاکتین زمانی به کار برده می شود که بیش از %۶۰-۳۰ پرولاکتین بیمار به شکل ماکرو پرولاکتین باشد.
گلیکوزیلاسیون و فسفریلاسیون بعضی پروتئین ها می تواند باعث بروز اپی توپ های جدید (Neo-epitopes) شود که تولید آنتی بادی علیه آنها را برمی انگیزد . اگر اشکالی از ملکول پرولاکتین که در هیپوفیز فسفریله می شوند توسط سیستم ایمنی تحمل نشوند ، نشت این ملکول ها از هیپوفیز به دلیل وجود التهاب هیپوفیز و یا نقص دفسفریله شدن آنها باعث پاسخ ایمنی و تولید آنتی بادی هایی می شود که ملکول های پرولاکتین را به هم چسبانده و ملکول های ماکروپرولاکتین را ایجاد می نمایند.
اشکال باند شده ملکول پرولاکتین ناتوان ازاتصال به رسپتورهای اختصاصی خودشان هستند و بنابراین مکانیسم فیدبک منفی هیپو تالاموس دچار اختلال است و این موضوع باعث هیپرپرولاکتینمی می شود . در همین شرایط کلیرانس کلیوی ماکرو پرولاکتین بدلیل درشت بودن ملکول دچار اختلال می شود و غلظت آن در بدن افزایش می یابد.
مطالعات اخیر نشان داده است که این اتوآنتی بادی های ضد پرولاکتین حداقل به مدت ۵ هفته در سرم پایدار هستند و بنابراین ماکروپرولاکتینمی وضعیتی مزمن محسوب می شود.
