وجود قند در ادرار می تواند نشانه ای از قند خون بالا و دیابتی بودن فرد مورد آزمایش باشد. آزمایش بندیکت مشخص خواهد کرد آیا قند در ادرار بیمار دیده می شود یا خیر. در صورتی که نتیجه این آزمون مثبت باشد، هرچه سریع تر باید آزمایش خون در جهت بررسی علت وجود قند در ادرار انجام شود. اگر به هر دلیلی قند خون افراد از حد طبیعی بالاتر رود، بدن آن مقدار اضافی را به داخل ادرار ترشح می کند. این گونه پزشک با تشخیص قند در ادرار متوجه قند خون بالا تر از مقدار نرمال نیز می شود.
از این آزمایش در جهت تشخیص وجود کربوهیدرات های ساده در یک آنالیت ناشناس استفاده می شود. به کمک این آزمون می توان قند های احیا کننده ای که گروه های عاملی آلدهیدی یا کتونی آزاد دارند را شناسایی کرد. قند های احیا کننده می توانند با اکسید کردن، الکترون را به مولکول های دیگر منتقل کنند. همانند مونوساکارید هایی نظیر گلوکز، فروکتوز و گالاکتوز و بسیاری از دی ساکارید ها از جمله مالتوز و لاکتوز.
یکی از کاربرد های مهم معرف بندیکت در آزمایشگاه پاتولوژی، تشخیص قند و گلوکز در ادرار است.
اساس روش آزمون بندیکت در شناسایی قند های احیا کننده
همان طور که پیشتر اشاره شد، با انجام آزمایش بندیکت می توان وجود قند در ادرار را بررسی کرد. در این آزمایش قند های احیا کننده مونوساکاریدی و برخی از قند های احیا کننده دی ساکاریدی که دارای گروه های عاملی کتونی یا آلدهیدی آزاد هستند، شناسایی می شوند.
قند های احیاکننده توانایی انتقال الکترون به ترکیبات دیگر را دارند. به همین دلیل به این فرآیند احیا می گویند. در آزمایش بندیکت، قند احیا کننده با معرف بندیکت ترکیب می شود. پس از آن که این مخلوط در معرض حرارت قرار گرفت، یک واکنش کاهش رخ می دهد. این واکنش باعث تغییر رنگ معرف می شود. رنگ آن بسته به نوع قند موجود و درصد قند محلول از سبز تا قرمز دیده می شود.
