هزینه آزمایش : 272,780 ریال

نوع نمونه :

مایعات بدن(درن، صفاقی/آسیت، مایع جنب و سینوویال)

حجم نمونه :

1 ml

نگهداری نمونه :

7روز 8-2 درجه و تا 1 ماه 20- درجه

حمل و نقل نمونه :

 رعایت زنجیره سرد (8-2 در جه)

اطلاعات بالینی :

اسید اوریک از تجزیه پورین ها تولید می شود. پورین ها ترکیبات حاوی نیتروژن هستند که در سلول های بدن از جمله DNA ی ما یافت می شوند. آزمایش اسید اوریک، سطح اسید اوریک خون، ادرار و سایر مایعات بدن را اندازه گیری می کند.

همانطور که سلول ها پیر می شوند و می میرند، تجزیه می شوند و پورین ها را در خون آزاد می کنند. به میزان کمتری، پورین ها ممکن است از هضم برخی غذاها مانند جگر، گوشت، ماهی، لوبیا و نخود خشک و برخی نوشیدنی های الکلی، در درجه اول آبجو، به دست آیند. بیشتر اسید اوریک توسط کلیه ها از بدن خارج می شود تقریباً 75 درصد از اسید اوریک دفع شده در ادرار از بین می رود. قسمت اعظم باقیمانده در دستگاه گوارش ترشح می شود و در آنجا توسط آنزیم های باکتریایی به آلانتوئین و سایر ترکیبات تجزیه می شود.

تجمع بیش از حد اسید اوریک در بدن می تواند به دلیل تولید بیش از حد، عدم دفع کافی یا ترکیبی از هر دو باشد. افزایش سطح اسید اوریک می تواند زمانی رخ دهد که مرگ سلولی افزایش یابد، همانطور که در برخی درمان های سرطان دیده می شود یا به ندرت به عنوان تمایل ارثی به تولید اسید اوریک بیش از حد دیده می شود. کاهش دفع اسید اوریک اغلب در نتیجه اختلال در عملکرد کلیه به دلیل بیماری کلیوی است.

اگر اسید اوریک بیش از حد تولید شود یا به اندازه کافی حذف نشود، می تواند در بدن تجمع یابد و باعث افزایش سطح خون (هیپراوریسمی) شود. وجود اسید اوریک اضافی می تواند باعث نقرس شود، وضعیتی که با التهاب مفاصل به دلیل تشکیل کریستال های اسید اوریک در مایع مفصلی (سینوویال) مشخص می شود. اسید اوریک اضافی نیز می تواند در بافت هایی مانند کلیه رسوب کرده و منجر به سنگ کلیه یا نارسایی کلیه شود.

عوامل مداخله گر :

• استرس ممکن است باعث افزایش سطح اسید اوریک شود.
• مواد حاجب اشعه ایکس دفع اسید اوریک را افزایش می دهد و ممکن است باعث کاهش سطح آن شود.
• انفوزیون با پروتئین بالا (به ویژه گلیسین)، مانند تغذیه کامل تزریقی، ممکن است باعث افزایش اسید اوریک شود که محصول تجزیه گلیسین است.
• داروهایی که ممکن است سطح اسید اوریک را افزایش دهند: استامینوفن، آمپی سیلین، اسید اسکوربیک، بتا بلوکرها، کافئین، عوامل شیمی درمانی، سیکلوسپورین، دیلتیازم، دیورتیک ها، اپی نفرین، G-CSF، ایزونیازید، لوودوپا، لیزینوپریل، متیل NSAIDs، متیل سیندوپا، ریفامپین، سالیسیلات ها، سیلدنافیل، تئوفیلین، وارفارین.
• داروهایی که ممکن است سطح اسید اوریک را کاهش دهند: استازولامید، آلوپورینول، آسپرین (دوز بالا)، کلرپرومازین، کورتیکواستروئیدها، انالاپریل، استروژن ها، گریزئوفولوین، لیزینوپریل، لیتیوم، مانیتول، ماری جوانا، پروبنسید، سالیسیلات ها، وراپامیل، وراپامیل.
• داروهایی که ممکن است دفع اسید اوریک را افزایش دهند: اسید اسکوربیک، آسپرین (دوزهای بالا)، داروهای سیتوتوکسیک، فنیل بوتازون (دوزهای بالا)، پروبنسید (دوزهای بالا)، رنگ های رادیوگرافی، سولفین پیرازون.
• داروهایی که ممکن است دفع اسید اوریک را کاهش دهند: آسپرین (دوزهای کم)، دیورتیک ها، فنیل بوتازون (دوزهای پایین)، پروبنسید (دوزهای پایین).

زمان جواب دهی : 2 روز