حدود 70 تا 80 درصد از ایمونوگلوبولین های موجود در خون IgG هستند. آنتی‌بادی‌های اختصاصی IgG در طول عفونت اولیه یا قرار گرفتن در معرض آنتی‌ژن دیگر تولید می‌شوند، چند هفته پس از شروع عفونت افزایش می‌یابند، سپس کاهش می‌یابند و تثبیت می‌شوند.
بدن یک کاتالوگ از آنتی بادی های IgG را حفظ می کند که هر زمان که در معرض همان آنتی ژن قرار گرفت می تواند به سرعت بازتولید شود. آنتی بادی های IgG اساس محافظت طولانی مدت در برابر میکروارگانیسم ها را تشکیل می دهند. در افراد دارای سیستم ایمنی طبیعی، IgG کافی برای جلوگیری از عفونت مجدد تولید می شود. واکسیناسیون از این فرآیند برای جلوگیری از عفونت های اولیه استفاده می کند و با قرار دادن فرد در معرض یک میکروارگانیسم زنده ضعیف شده یا آنتی ژنی که تشخیص میکروارگانیسم را تحریک می کند، به فهرست آنتی بادی های IgG اضافه می کند.
IgG تنها ایمونوگلوبولین است که می تواند از جفت عبور کند. آنتی بادی های IgG مادر از جنین در دوران بارداری و نوزاد در چند ماه اول زندگی محافظت می کند. چهار زیر گروه از IgG وجود دارد: IgG1، IgG2، IgG3 و IgG4.
IgG پلی کلونال در بیماری های اتوایمیون نظیر سارکوئیدوز و بیماری های مزمن کبدی، بعضی عفونت های انگلی، عفونت های مزمن یا عود عفونت، لوپوس اریتروماتوز (SLE)، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن افزایش می یابد. در مولتیپل اسکلروزیس (MS) ، عفونت ها مخصوصا در بعضی دیس گاماگلوبینمی ها IgG الیگوکلونال افزایش پیدا می یابد. در مولتیپل میلوما (تیپ IgG) و لنفوما IgG منوکلونال افزایش می یابد. IgG در بیماری هایی مثل؛ پمفیکوس، سندرم نفروتیک، آنتروپاتی های همراه با از دست دادن پروتئین، دیستروفی میوتونیک، SCID، CVID ، سندرم ویسکوت آلدربچ، AIDS و سوختگی ها کاهش پیدا می کند.
