هزینه آزمایش : 15,344,000 ریال

نوع نمونه :

پلاسما (بر اساس منبع آلودگی مایع آمنیوتی، مایع نخاع (CSF)، مایع مفصلی (سینوویال) و یا مغز استخوان نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد.)

حجم نمونه :

1 ml

نگهداری نمونه :

نمونه های مورد استفاده باید طی چند ساعت اولیه پس از نمونه گیری در دمای یخچال یا ºC 20- قرار داده شده و از ذوب و فریز مکرر آنها تا زمان انجام مراحل بعدی آزمایش خودداری شود.

حمل و نقل نمونه :

 رعایت زنجیره سرد (8-2 در جه)

راهنمای جمع آوری نمونه :

نمونه گیری باید در شرایط استریل انجام شود.

آمادگی لازم قبل از نمونه گیری :

نیاز به ناشتایی نمی باشد.

اطلاعات بالینی :

پاروویروسB19 ویروس انسانی شناخته‌شده در خانواده Parvoviridae، جنس Erythroparvovirus است. این نام از لاتین، parvum به معنای کوچک گرفته شده است، که نشان دهنده این واقعیت است که B19 در میان کوچکترین ویروس های DNA قرار دارد. ویروس B19 بیشتر برای ایجاد بیماری در جمعیت کودکان شناخته شده است. با این حال، می تواند بزرگسالان را نیز تحت تاثیر قرار دهد. این علت کلاسیک بثورات دوران کودکی به نام بیماری پنجم یا اریتم عفونی یا “سندرم گونه سیلی” است.

علائم کمتر شایع عفونت پاروویروس B19 شامل مفاصل دردناک یا متورم (سندرم پلی آرتروپاتی) که در بزرگسالان شایع تر است و همچنین کم خونی شدید (شرایطی که در آن بدن گلبول های قرمز سالم کافی ندارد) می باشد. در موارد نادر، برخی از این علائم ممکن است برای مدت طولانی باقی بمانند.

پاروویروس B19 از طریق ترشحات تنفسی مانند بزاق، خلط یا مخاط بینی، زمانی که فرد مبتلا سرفه یا عطسه می کند، پخش می شود. پاروویروس B19 همچنین می تواند از طریق خون یا فرآورده های خونی پخش شود. مادر باردار که به پاروویروس B19 آلوده است می تواند ویروس را به جنین خود منتقل کند.

تشخیص ویروسی شامل یافتن ماده ژنتیکی پاروویروس (B19) در یک نمونه خون یا، کمتر رایج، در یک نمونه از مغز استخوان، خون بند ناف جنین یا مایع آمنیوتیک است. آزمایش DNA پاروویروس B19 در درجه اول برای تشخیص عفونت پاروویروس فعال در افراد ضعیف سیستم ایمنی که دارای کم خونی حاد یا مداوم هستند انجام می شود. این افراد اغلب مقدار کافی آنتی بادی برای تشخیص یا رفع عفونت تولید نمی کنند. همچنین ممکن است برای تشخیص وجود ویروس در نوزادان زمانی که مادر آلوده شده است یا در دوران بارداری در معرض آن قرار گرفته است، انجام شود.

اگر تست DNA پاروویروس B19 مثبت باشد، فرد در حال حاضر به پاروویروس B19 آلوده است. نتیجه منفی عفونت را رد نمی کند. ویروس ممکن است به اندازه کافی در نمونه وجود نداشته باشد تا شناسایی شود.

عفونت جنینی پاروویروس B19 اغلب از طریق آزمایش DNA ویروسی در نمونه‌های مادر و همچنین نمونه‌های نوزاد شناسایی می‌شود.

روش PCR برای تشخیص DNA ویروسی استفاده می شود و روش بهینه برای تشخیص عفونت مزمن در بیماران دچار نقص ایمنی است زیرا سطح آنتی بادی متغیر است.

نام های مشابه :

Parvovirus B19 PCR, B19 Real-Time Polymerase Chain Reaction (PCR), Erythrovirus B19 PCR, Fifth Disease-Parvovirus PCR, Human Parvovirus B19 PCR, Parvovirus PCR, Parvovirus-Fifth Disease PCR.

عوامل مداخله گر :

هپارین در مقادیر بالا در این آزمایش تداخل ایجاد می کند.

نمونه گیری و جداسازی پلاسما یا سرم در شرایط غیر استریل می تواند منجر به ایجاد نتایج مثبت کاذب گردد.

برای جلوگیری از ایجاد نتایج مثبت کاذب باید فضاهای مربوط به استخراج DNA، آماده سازی مواد مورد نیاز واکنش و فضای افزودن نمونه DNA به لوله PCR از هم جدا باشند.

موارد عدم پذیرش نمونه :

نمونه گیری نادرست و در شرایط غیر استریل.

قرار دادن نمونه در درجه حرارت بالا و ذوب و فریز مکرر نمونه.

در این آزمایش از نمونه های هپارینه نمی توان استفاده کرد (هپارین با غلظت بیش از 10 واحد در میلی لیتر سبب مهار PCR می شود). همچنین نمونه بیماران تحت درمان با هپارین نیز برای PCR مناسب نیست.

اطلاعات تکمیلی :

ابتلای مادر باردار به عفونت های ویروسی بر حسب زمان و سن جنین می تواند عوارض پیچیده و برگشت ناپذیری بر سلامتی جنین داشته باشد. لذا تشخیص سریع عفونت مادر و جنین کمک بزرگی به پیشگیری از عوارض می نماید. 30 تا 50 درصد زنان در طول دوره بارداری شواهدی از عفونت با پاروویروس B19 را نشان می دهند و در صورت عفونت جنین با این ویروس، ممکن است منجر به هیدروپس فتالیس و مرگ جنین شود که حالت هیدروپس مربوط به ایجاد آنمی در جنین می باشد و توسط ویروس ایجاد می شود. 

ویروس B19 در آزمایشگاه قابل کشت نیست و تست های تشخیصی بر اساس روش های سرولوژیکی، Dot-blot hybridization و PCR می باشد. روش سرولوژی بیشتر بر اساس تعیین آنتی بادی های اختصاصی ضد ویروس از نوع IgG و IgM می باشد. مبتلایان به اریتم عفونی و آرتریت حاد ناشی از B19، معمولا آنتی بادی اختصاصی از نوع IgM را در خون خود دارند، در حالی که وجود آنتی بادی اختصاصی از نوع IgG نشانگر عفونت قدیمی با ویروس می باشد. DNAی ویروس را می توان به وسیله PCR و یا از طریق Dot-blot hybridization از سرم مادر، خون جنین و یا مایع آمنیوتیک به دست آورد. روش PCR حساسیت بیشتری داشته و بر سایر روش ها ارجحیت دارد. مایع آمنیوتیک نیز نسبت به خون جنین برای تشخیص با روش PCR از حساسیت بالاتری برخوردار است.

 

نتیجه «Undetected»  نشان می دهد که DNAی ویروس در نمونه یافت نشده است.

تشخیص عفونت با حضور مقادیر قابل تشخیص DNA ی ویروس در نمونه مورد آزمایش امکان پذیر است.

در صورت عدم ردیابی DNA ی ویروس در نمونه بیمار، احتمال آلودگی به عفونت رد نمی گردد.