متانفرین ها متابولیت های پایداری هستند و مستقیماً با کاتکول آمین ها توسط فئوکروموسیتوم ها و سایر تومورهای تاج عصبی ترشح می شوند. این منجر به افزایش مداوم در سطوح متانفرین آزاد پلاسما می شود و آنها را نسبت به کاتکول آمین های پلاسما در شناسایی بیماران فئوکروموسیتوم حساس تر و اختصاصی تر می کند.
فئوکروموسیتوم: یک تومور عصبی غدد درون ریز در بصل النخاع غدد فوق کلیوی است (منشا سلول های کرومین) که مقادیر زیادی کاتکول آمین ترشح می کند که متعاقباً به متانفرین متابولیزه می شود.
اگرچه نادر هستند، اما تشخیص این تومورها مهم است زیرا باعث ایجاد یک نوع بالقوه قابل درمان فشار خون می شوند. در بیشتر موارد، تومورها را می توان با جراحی برداشت و/یا درمان کرد تا مقدار کاتکول آمین تولید شده را از بین ببرند یا به میزان قابل توجهی کاهش دهند و علائم و عوارض مرتبط با آنها را از بین ببرند.
حساسیت بالای آزمایش متانفرین آزاد پلاسما، ارزش اخباری منفی بالایی را برای آزمایش فراهم می کند. به این معنی که اگر غلظت متانفرین آزاد در خون طبیعی باشد، احتمال اینکه بیمار مبتلا به فئوکروموسیتوم باشد بسیار کم است. مثبت کاذب اتفاق می افتد، هرچند به ندرت. برتری تشخیصی متانفرین های پلاسما نسبت به کاتکول آمین های پلاسما یا ادراری و VMA ادراری مشخص است. در حدود 80 درصد از بیماران مبتلا به فئوکروموسیتوم، میزان افزایش متانفرین های آزاد پلاسما آنقدر زیاد است که تومور را می توان با احتمال نزدیک به 100 درصد تأیید کرد. غلظت‌های متوسط نورمتانفرین و متانفرین نامشخص در نظر گرفته می‌شوند.
هنگام تفسیر نتایج، موارد زیر ممکن است مفید باشد:
- هر نمونه ای که در آن غلظت نورمتانفرین و متانفرین کمتر از محدوده مرجع باشد، باید طبیعی در نظر گرفته شود و احتمال وجود فئوکروموسیتوما بسیار بعید است.
- هر نمونه ای که غلظت نورمتانفرین یا متانفرین از محدوده مرجع فراتر رود، باید افزایش یافته در نظر گرفته شود.
- هر زمان که غلظت نورمتانفرین یا متانفرین از محدوده نامشخص فراتر رود، وجود فئوکروموسیتوم بسیار محتمل است و باید از طریق تکنیک های تصویربرداری شناسایی شود. سرکوب فئوکروموسیتوم و آزمایش تحریک آمیز ممکن است به شناسایی این تومور کمک کند.
