آنتی بادی های EBV، گروهی از آزمایشها هستند که برای کمک به تشخیص عفونت کنونی، اخیر یا گذشته EBV .درخواست می شوند.آنها پروتئین های تولید شده توسط بدن در پاسخ ایمنی به چندین آنتی ژن مختلف ویروس EBV هستند. آنها شامل آنتی بادی های IgG و IgMبرای آنتی ژن کپسید ویروسی(VCA)، آنتی بادی IgG برای آنتی ژن D زودرس (EA-D) و آنتی بادی هایی برای آنتی ژن های هسته ای(EBNA) هستند. در طی عفونت EBV اولیه، هر یک از این آنتی بادی های EBV در برنامه زمانی خود به طور مستقل ظاهر می شود. ابتدا آنتی بادی VCA – IgM ظاهر می شود و سپس بعد از حدود ۴ تا ۶ هفته ناپدید می شود.
اگر فرد دارای آنتی بادی VCA-IgM مثبت است، به احتمال زیاد عفونت EBV کنونی دارد یا اخیرا عفونت EBV داشته است. اگرفرد دارای علائم مونو است، به احتمال زیاد است مبتلا به مونو تشخیص داده می شود، حتی اگر تست مونو منفی باشد. اگر فرد غلظت های مثبت VCA -IgG و EA – D IgG را دارد، بسیار محتمل است که عفونت EBV دارد یا اخیرا داشته است
وجود آنتی بادی برای VCA و EBNA نشان دهنده عفونت گذشته (از چند ماه تا سال قبل) است. از آنجایی که بیش از 90 درصد بزرگسالان به EBV آلوده شده‌اند، بیشتر بزرگسالان سال‌ها قبل از عفونت آنتی‌بادی علیه EBV نشان می‌دهند. سطوح آنتی بادی بالا یا بالا ممکن است برای سال ها وجود داشته باشد و تشخیص عفونت اخیر نباشد.
آزمایش جفت نمونه های سرم فاز حاد و نقاهت برای تمایز بین عفونت های اخیر و گذشته EBV مفید نیست. در بیشتر موارد، پاسخ آنتی بادی به سرعت در طول عفونت اولیه EBV رخ می دهد. یافته های بالینی مونونوکلئوز عفونی همراه با ظهور آنتی بادی های ضد VCA IgG و IgM رخ می دهد. با این حال، الگوی آنتی بادی قبل از ظاهر شدن علائم پایدار نیست..
