هزینه آزمایش : 0 ریال

وضعیت ارائه آزمایش : موجود

نوع نمونه :

سرم

حجم نمونه :

1 ml

نگهداری نمونه :

72 ساعت در دمای 8-2 درجه ، 28 روز در دمای 20- درجه

حمل و نقل نمونه :

 رعایت زنجیره سرد (8-2 در جه)

راهنمای جمع آوری نمونه :

نمونه فريز دفريز نشود.

اطلاعات لازم از بیمار :

سن بيمار, مصرف دارو ,سابقه بيماري

آمادگی لازم قبل از نمونه گیری :

به طور کلی، به آمادگی خاصی نیاز ندارد، مگر اینکه دستور به ناشتا بودن توسط پزشک یا آزمایشگاه داده شود

بیمارانی که دوزهای بالای بیوتین مصرف می کنند باید 72 ساعت قبل از آزمایش متوقف شوند زیرا ممکن است باعث تداخل در آزمایش شود.

اطلاعات بالینی :

فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1) هورمونی است که به عنوان واسطه اصلی رشد جسمی تحریک شده با هورمون رشد (GH) و همچنین واسطه پاسخ های آنابولیک مستقل از GH در بسیاری از سلول ها و بافت ها عمل می کند. IGF-1 اثرات هورمون رشد (GH) را در بدن شما مدیریت می کند. IGF-1 و GH با هم باعث رشد طبیعی استخوان ها و بافت ها می شوند. آزمایش IGF-1، میزان IGF-1 (فاکتور رشد شبه انسولین 1) را در خون شما اندازه گیری می کند.

IGF-1 توسط کبد، عضلات اسکلتی و همچنین بسیاری از بافتهای دیگر در پاسخ به تحریک هورمون رشد تولید می شود.

IGF-1 موجب القای بسیاری از عملکردهای هورمون رشد، تحریک رشد استخوان ها و سایر بافت ها، و همچنین سبب تولید توده بدون چربی بدن می شود.

از آنجا که هورمون رشد در طول روز بصورت پالسی در خون رها می شود و مقدار آن در ساعات مختلف، متفاوت است، تفسیر نتیجه یک آزمایش هورمون رشد به تنهایی دشوار است. اندازه گیری IGF-1 می تواند کمبود و یا مقادیر اضافی هورمون رشد را نشان دهد، اما برخلاف هورمون رشد، مقدار آن در طول روز بدون نوسان است. در نتیجه این امر باعث می شود IGF-1 بعنوان یک آزمایش مفید، نشان دهنده مقدار متوسط هورمون رشد باشد. از این رو آزمایش IGF-1 معمولا برای ارزیابی کمبود و یا مقادیر اضافی هورمون رشد استفاده می شود.

میزان IGF-1 و هورمون رشد، بطور طبیعی در اوایل کودکی پایین است، به تدریج در دوران کودکی افزایش می یابد، در دوران بلوغ به بیشترین مقدار خود می رسد و سپس در بزرگسالی کاهش می یابد.

کمبود هورمون رشد و IGF-1 ممکن است ناشی از اختلال عملکرد غده هیپوفیز با کاهش هورمونهای هیپوفیزی (کم کاری هیپوفیز) یا بعلت وجود تومور غده هیپوفیز (که هورمون رشد تولید نمی کند) باشد که به سلولهای هیپوفیزی تولید کننده هورمون آسیب می رساند. کمبود IGF-1 نیز بعلت عدم پاسخ دهی به هورمون رشد رخ می دهد. این عدم حساسیت به هورمون رشد، ممکن است اولیه (ژنتیکی) باشد و یا ثانویه در اثر سوء تغذیه، کم کاری تیروئید، کمبود هورمون های جنسی و بیماریهای مزمن باشد.

هدف از انجام این آزمایش عبارتست از:

• این آزمایش همراه با آزمایش هورمون رشد (GH) برای کمک به تشخیص کمبود هورمون رشد (GHD) یا، ترشح بیش از حد هورمون رشد استفاده می شود.
•  برای ارزیابی عملکرد هیپوفیز
• ارزیابی اختلالات رشد
• ارزیابی کمبود یا بیش از حد هورمون رشد در کودکان و بزرگسالان
• مانیتور درمان با هورمون رشد انسانی نوترکیب
• پیگیری افراد مبتلا به آکرومگالی و غول پیکر

در موارد زیر به انجام این آزمایش نیاز است:

• در کودکان با علائم و نشانه های رشد آهسته، قد کوتاه، و تاخیر در رشد
• در افراد بزرگسال با تراکم استخوان پایین، کاهش قدرت عضلات و افزایش چربی که کمبود فاکتور رشد شبه انسولین-۱ و هورمون رشد را مطرح می کند
• در کودکان یا بزرگسالان به ترتیب با علائم و نشانه های ژیگانتیسم (غول‌پیکری) یا آکرومگالی (رشد بیش از حد بدن) که تولید بیش از حد فاکتور رشد شبه انسولین-۱  و هورمون رشد را مطرح می کند
• در طول دوره درمان و پس از اتمام آن در مبتلا به ناهنجاری های هورمون رشد
• وجود شک بالینی به اختلال هیپوفیز
• در بیماران دیابتی

نام های مشابه :

• فاکتور رشد شبه انسولین-۱
• Insulin-like Growth Factor-1  (IGF-1)
• Somatomedin C

نیازهای همراه نمونه :

 نام و نام خانوادگی-نوع نمونه

عوامل مداخله گر :

• اسکن های رادیواکتیو ظرف 7 روز قبل از انجام این آزمایش ممکن است نتایج آزمایش را به طور کاذب افزایش دهد.
• استروژن ممکن است باعث کاهش سطوح شود.
• در طول بارداری طبیعی، فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1)سرم به طور متوسط ​​تقریباً 2 برابر (محدوده تقریباً 1.1 برابر تا تقریباً 4 برابر) نسبت به غلظت پایه قبل از بارداری افزایش می یابد.
• نتایج متناقض IGF1 و IGFBP3 گاهی اوقات ممکن است به دلیل بیماری کبد و کلیه رخ دهد. با این حال، این غیر معمول است و چنین نتایجی باید آزمایشگاه ها و پزشکان را در مورد وقوع احتمالی یک خطای پیش تحلیلی یا تحلیلی آگاه کند.
• چندین پلی مورفیسم اسید آمینه در فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1) کشف شده است. حداقل 4 مورد از اینها منجر به ایزوفرم های IGF1 با کاهش فعالیت بیولوژیکی می شوند. ایمونواسی های فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1) در توانایی آنها برای تشخیص این جهش یافته ها با عملکرد کاهش یافته متفاوت است. اگر آنها جهش یافته ها را شناسایی کنند، این امر منجر به تخمین بیش از حد IGF1 فعال عملکردی در بیمار مبتلا می شود.
• در مقابل، روش فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1) مبتنی بر طیف‌سنجی جرمی (MS) معمولاً می‌تواند به صورت انتخابی ایزوفرم‌های فعال IGF1 را تشخیص دهد. با این حال، ممکن است هنوز انواع مختلف عملکردی ناشناخته IGF1 وجود داشته باشد، که حتی MS نمی تواند آنها را از نوع وحشی (عادی) IGF1 تشخیص دهد.

موارد عدم پذیرش نمونه :

همولیز

زمان جواب دهی : یکشنبه ها (ساعت 22)