پاروویروسB19 ویروس انسانی شناخته‌شده در خانواده Parvoviridae، جنس Erythroparvovirus است. این نام از لاتین، parvum به معنای کوچک گرفته شده است، که نشان دهنده این واقعیت است که B19 در میان کوچکترین ویروس های DNA قرار دارد. ویروس B19 بیشتر برای ایجاد بیماری در جمعیت کودکان شناخته شده است. با این حال، می تواند بزرگسالان را نیز تحت تاثیر قرار دهد. این علت کلاسیک بثورات دوران کودکی به نام بیماری پنجم یا اریتم عفونی یا “سندرم گونه سیلی” است.
علائم کمتر شایع عفونت پاروویروس B19 شامل مفاصل دردناک یا متورم (سندرم پلی آرتروپاتی) که در بزرگسالان شایع تر است و همچنین کم خونی شدید (شرایطی که در آن بدن گلبول های قرمز سالم کافی ندارد) می باشد. در موارد نادر، برخی از این علائم ممکن است برای مدت طولانی باقی بمانند.
پاروویروس B19 از طریق ترشحات تنفسی مانند بزاق، خلط یا مخاط بینی، زمانی که فرد مبتلا سرفه یا عطسه می کند، پخش می شود. پاروویروس B19 همچنین می تواند از طریق خون یا فرآورده های خونی پخش شود. مادر باردار که به پاروویروس B19 آلوده است می تواند ویروس را به جنین خود منتقل کند.
تشخیص ویروسی شامل یافتن ماده ژنتیکی پاروویروس (B19) در یک نمونه خون یا، کمتر رایج، در یک نمونه از مغز استخوان، خون بند ناف جنین یا مایع آمنیوتیک است. آزمایش DNA پاروویروس B19 در درجه اول برای تشخیص عفونت پاروویروس فعال در افراد ضعیف سیستم ایمنی که دارای کم خونی حاد یا مداوم هستند انجام می شود. این افراد اغلب مقدار کافی آنتی بادی برای تشخیص یا رفع عفونت تولید نمی کنند. همچنین ممکن است برای تشخیص وجود ویروس در نوزادان زمانی که مادر آلوده شده است یا در دوران بارداری در معرض آن قرار گرفته است، انجام شود.
اگر تست DNA پاروویروس B19 مثبت باشد، فرد در حال حاضر به پاروویروس B19 آلوده است. نتیجه منفی عفونت را رد نمی کند. ویروس ممکن است به اندازه کافی در نمونه وجود نداشته باشد تا شناسایی شود.
عفونت جنینی پاروویروس B19 اغلب از طریق آزمایش DNA ویروسی در نمونه‌های مادر و همچنین نمونه‌های نوزاد شناسایی می‌شود.
روش PCR برای تشخیص DNA ویروسی استفاده می شود و روش بهینه برای تشخیص عفونت مزمن در بیماران دچار نقص ایمنی است زیرا سطح آنتی بادی متغیر است.
