مایکوپلاسماها کوچکترین اُرگانیسم های آزاد بیماریزا در انسان می باشند. این اُرگانیسم ها فاقد دیواره سلولی می باشند. بر خلاف ویروس ها این اُرگانیسم ها هم واجد DNA و هم RNA می باشند. مهمترین عامل بیماریزای این گروه مایکوپلاسما پنومونیه می باشد که موجب عفونتهای ریوی می شود. این اُرگانیسم یکی از شایع ترین علل عفونت دستگاه تنفسی فوقانی و پنومونی در اطفال و نوجوانان می باشد. آلودگی معمولاً از طریق قطرات آلوده به اُرگانیسم وارد دستگاه تنفسی شده و منجر به عفونت ریوی می گردد. این اُرگانیسم در محیط کشت بسیار دیر رشد می کند و جداسازی آن مشکل می باشد. بنابراین روشهای سرولوژیک جهت تشخیص عفونت مورد استفاده گرار می گیرند. اخیراً از روشهای مولکولی ( تکثیر DNA) به عنوان تست تأییدی جهت تشخیص قطعی عفونت استفاده می شود.
دو نوع آنتی بادی تولید شده در پاسخ به عفونت مایکوپلاسما پنومونیه ممکن است در خون اندازه گیری شود، IgM و IgG.
آنتی بادی های IgM اولین آنتی بادی هایی هستند که در پاسخ به عفونت توسط بدن تولید می شوند. سطح IgM برای مدت کوتاهی افزایش می یابد و سپس کاهش می یابد و اغلب برای چندین ماه در خون قابل تشخیص باقی می ماند.
تولید آنتی بادی IgG به دنبال تولید IgM است که در طول زمان افزایش می یابد و سپس تثبیت می شود. هنگامی که فردی دچار عفونت مایکوپلاسما شده باشد، معمولاً مقدار قابل اندازه‌گیری آنتی‌بادی IgG مایکوپلاسما را تا پایان عمر در خون خود خواهد داشت.
به منظور تشخیص عفونت فعال مایکوپلاسما پنومونیه، یک پزشک ممکن است هر دو آزمایش آنتی بادی IgM و IgG را به عنوان نمونه حاد درخواست کند و سپس دو تا چهار هفته بعد یک آزمایش IgG دیگر مایکوپلاسما پنومونیه را به عنوان نمونه نقاهت جمع آوری کند. این ترکیبی از آزمایش‌ها به این دلیل درخواست می‌شود که تغییر در مقدار IgG قابل ارزیابی باشد و به این دلیل که برخی از افراد، به‌ویژه نوزادان و کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، ممکن است مقادیر مورد انتظار IgG یا IgM را تولید نکنند.
