حدود نیمی از جمعیت جهان در حال حاضر در معرض خطر ابتلا به دنگی هستند و تخمین زده می‌شود که سالانه 100 تا 400 میلیون عفونت به آن مبتلا می‌شوند. افزایش ابتلا به تب دنگی معمولاً در مناطق گرمسیری اتفاق می‌افتد، زیرا پشه های ناقل آن در این مناطق به راحتی می‌توانند رشد و تکثیر کنند. همچنین، باران‌های زیاد و تجمع آب در ظروف و اشیاء مختلف می‌تواند محیط مناسبی برای تکثیر این گونه از پشه ها فراهم کند.

تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته می‌شود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور می‌کند استخوان‌هایش در حال شکستن هستند.

انتقال

انتقال از طریق نیش پشه: ویروس دنگی از طریق نیش پشه های ماده آلوده، به ویژه پشه Aedes aegypti، به انسان منتقل می شود. گونه های دیگر در جنس Aedes نیز می توانند به عنوان ناقل عمل کنند، اما سهم آنها معمولاً ثانویه به Aedes aegypti است. با این حال، در سال 2023، افزایش انتقال محلی دنگی توسط Aedes albopictus ) پشه ببر) در اروپا مشاهده شده است.

پس از تغذیه از یک فرد آلوده، ویروس قبل از انتشار به بافت‌های ثانویه، از جمله غدد بزاقی، در روده میانی پشه تکثیر می‌شود. مدت زمانی که از مصرف ویروس تا انتقال واقعی به میزبان جدید طول می‌کشد، دوره انکوباسیون خارجی (EIP) نامیده می‌شود. زمانی که دمای محیط بین 25 تا 28 درجه سانتیگراد باشد، EIP  حدود 8 تا 12 روز طول می کشد. تغییرات در دوره جوجه کشی بیرونی تنها تحت تاثیر دمای محیط نیست. عوامل متعددی مانند بزرگی نوسانات دمایی روزانه، ژنوتیپ ویروس و غلظت اولیه ویروس نیز می توانند زمان انتقال ویروس توسط پشه را تغییر دهند. هنگامی که پشه عفونی شود، می تواند ویروس را تا پایان عمر خود منتقل کند.

انتقال از انسان به پشه

پشه ها می توانند توسط افرادی که ویروس دنگی دارند آلوده شوند. این می تواند فردی باشد که دارای عفونت علامتی دنگی است، کسی که هنوز عفونت علامتی نداشته است (پیش علامتی هستند)، و همچنین کسی که هیچ نشانه ای از بیماری را نشان نمی دهد (آنها بدون علامت هستند(.

انتقال از انسان به پشه می تواند تا 2 روز قبل از اینکه فردی علائم بیماری را نشان دهد و تا 2 روز پس از برطرف شدن تب رخ دهد.

خطر عفونت پشه با ویرمی بالا و تب بالا در بیمار ارتباط مثبت دارد. برعکس، سطوح بالای آنتی بادی های اختصاصی DENV با کاهش خطر عفونت پشه مرتبط است. اکثر افراد حدود 4 تا 5 روز ویرمی دارند، اما ویرمی می تواند تا 12 روز طول بکشد.

انتقال مادر:  راه اصلی انتقال ویروس دنگی بین انسان شامل ناقلان پشه است. با این حال، شواهدی مبنی بر امکان انتقال مادر (از مادر باردار به نوزادش) وجود دارد. در همان زمان، نرخ انتقال عمودی کم به نظر می رسد، با خطر انتقال عمودی ظاهراً با زمان عفونت دنگی در دوران بارداری مرتبط است. هنگامی که مادر در دوران بارداری به عفونت دانگ مبتلا می شود، نوزادان ممکن است از زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد و ناراحتی جنین رنج ببرند.

سایر حالت های انتقال : موارد نادری از انتقال از طریق فرآورده های خونی، اهدای عضو و انتقال خون ثبت شده است. به طور مشابه، انتقال ویروس از طریق تخمدان در پشه ها نیز ثبت شده است.

علائم

اکثر افراد مبتلا به دنگی، علائم خفیف یا بدون علائم دارند و در عرض 1 تا 2 هفته بهبود می یابند.  ممکن است تب دنگی در تعداد کمی از بیماران به یکی از دو گونه خطرناک و کشنده تبدیل شود. گونه اول تب هموراژیک دنگی است که باعث خونریزی، ترشح مایعات به بیرون از عروق خونی و کاهش پلاکت‌های خون می‌شود. گونه دوم سندروم شوک دنگی است که باعث افت فشار شدید می‌شود.. 

اگر علائم ظاهر شوند، معمولاً 4 تا 10 روز پس از عفونت شروع می شوند و 2 تا 7 روز طول می کشند. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب بالا (40 درجه سانتیگراد / 104 درجه فارنهایت)
• سردرد شدید
• درد پشت چشم
• دردهای عضلانی و مفاصل
• حالت تهوع
• استفراغ
• تورم غدد
• کهیر.

افرادی که برای بار دوم آلوده می شوند بیشتر در معرض خطر دنگی شدید قرار دارند.

علائم شدید دنگی اغلب پس از از بین رفتن تب ظاهر می شود:

• درد شدید شکم
• استفراغ مداوم
• تنفس سریع و پی در پی
• خونریزی لثه یا بینی
• خستگی
• بی قراری
• خون در استفراغ یا مدفوع
• بسیار تشنه بودن
• پوست رنگ پریده و سرد
• احساس ضعف

افراد مبتلا به این علائم شدید باید فورا تحت مراقبت قرار گیرند.

پس از بهبودی، افرادی که دنگی داشته اند ممکن است برای چند هفته احساس خستگی کنند.

عوامل موثر در  ابتلا به تب دنگی

عوامل متعددی با افزایش خطر گسترش اپیدمی دنگی مرتبط هستند:

تغییر توزیع ناقلین (عمدتاً پشه‌های Aedes aegypti و Aedes albopictus )، به‌ویژه در کشورهایی که قبلاً دنگی نداشتند، پیامدهای پدیده ال نینو در سال 2023 و تغییرات آب و هوایی که منجر به افزایش دما و بارندگی و رطوبت بالا می شود، سیستم های بهداشتی شکننده در بحبوحه همه گیری COVID-19؛ و بی ثباتی های سیاسی و مالی در کشورهایی که با بحران های انسانی پیچیده و جابجایی جمعیت زیاد روبرو هستند ، عواملی هستند که در گسترس این بیماری دخیل هستند .

سایر عوامل موثر در ابتلا به تب دنگی  :

• محل زندگی و شرایط محلی: شانس ابتلا به تب دنگی در مناطق با شرایط زندگی مساعد برای پشه‌ها از جمله رطوبت بالا، آب های راکد، نامناسب بودن سیستم آب و فاضلاب و نبود پوشش ضد پشه افزایش میابد.
• فاکتورهای فردی: عوامل فردی نظیر سابقه ابتلا به تب دنگی، سابقه سفر به مناطق با ریسک بالای تب دنگی، وضعیت سلامت عمومی فرد، سن، جنس، وضعیت ایمنی و ...
• محافظت شخصی: استفاده از روش‌های محافظتی نظیر استفاده از اسپری ضد پشه، پوشیدن لباس‌های مناسب، استفاده از توری برای پنجره و درها

آگاهی از این عوامل و اقدامات پیشگیرانه موثر می‌تواند در کاهش خطر ابتلا به تب دنگی کمک کننده باشد.

بیماری زایی  و تاثیرات در بدن

همانطور که اشاره شد ، ویروس دنگی از طریق نیش پشه‌های موش‌های پراکنده‌کننده به بدن انسان منتقل می‌شود. پس از ورود به بدن، ویروس به سرعت به سیستم گردش خون وارد شده و باعث عفونت در بدن می‌شود.

ویروس دنگی به طور مستقیم بر سیستم ایمنی بدن تاثیر می‌گذارد. این ویروس با فعال‌سازی سیستم ایمنی، باعث تولید سیتوکین‌های التهابی می‌شود که به عوارض متنوعی از جمله تب، درد عضلانی و استخوانی، لرزش، و علایم عصبی منجر می‌شوند.

ویروس دنگی باعث شکست خونریزی و آسیب رگ‌ها می‌شود. این واکنش منجر به اختلال در کلکسیون پلاکت‌ها و کاهش تعداد آنها در خون می‌شود که می‌تواند منجر به خونریزی‌ در دستگاه گوارش، دستگاه ادراری تناسلی و سایر ارگان ها شود.

تب دنگی می‌تواند به صورت مستقیم بر سیستم عصبی تأثیر بگذارد و علائمی از جمله سردرد، اختلال در دید، عصبی شدن و کاهش آگاهی را ایجاد کند که ممکن است وضعیت بیمار را تشدید کند.

تشخیص

معمولاً پزشکان متخصص با معاینه شخص مبتلا و مقایسه نشانه‌های آن‌ها با دنگی، این بیماری را تشخیص می‌دهند. احتمال تشخیص دنگی توسط پزشکان متخصص با استفاده از این شیوه در مکان‌هایی که این بیماری شایع است، بسیار زیاد است. اگرچه در مراحل اولیه دنگی، تشخیص آن از عفونت‌های ویروسی دیگر (عفونت‌های ایجاد شده توسط ویروس‌ها) بسیار دشوار است. اگر شخصی دچار تب و دو نشانه از نشانه‌های حالت تهوع و استفراغ، حساسیت پوستی، دردهای عمومی (در سراسر بدن)، کاهش در گلبول‌های سفید خون یا تست تورنیکه مثبت در مناطقی که دنگی شایع است، باشد نشانه های  هشدار دهنده برای ابتلا فرد به دنگی است. معمولاً نشانه‌های هشدار دهنده پیش از شدت گرفتن دنگی نمایان می‌شوند.

هنگامی که امکان انجام تست آزمایشگاهی وجود ندارد، تست تورنیکه مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای انجام این تست، پزشک بازوبند فشار خون را برای ۵ دقیقه به دست بیمار می‌بندد. سپس هر گونه دانه قرمز نمایان شده بر روی پوست را می‌شمارد. هر چه تعداد این دانه‌های قرمز بیشتر باشد، احتمال ابتلا به بیماری دنگی برای آن فرد بیشتر است.

هنگام ابتلای فرد به دنگی، اولین تغییری که در آزمایشگاه مشاهده می‌شود تعداد کاهش یافته گلبول‌های سفید خون است. کاهش در پلاکت‌های خون و اسیدوز متابولیک نیز از نشانه‌های دنگی هستند . اگر شدت ابتلا در فردی بیشتر باشد، تغییرات دیگری نیز در بررسی خون او مشاهده خواهد شد. دنگی حاد باعث خروج مایعات از جریان خون می‌شود. این خروج مایعات باعث تغلیظ خون می‌شود (که در آن پلاسمای خون، به عبارتی قسمت مایع خون کمتر و گلبول‌های قرمز خون بیشتر می‌شوند). همچنین سطح آلبومین خون نیز کاهش می‌یابد   . برخی اوقات دنگی حاد پلورال افیوژن) که در آن مایعات ترشح شده اطراف شش جمع می‌شود) و آسیت ایجاد می‌کنند، اگر این ترشحات به اندازه کافی بزرگ باشند، پزشک هنگام معاینه متوجه آن‌ها خواهد شد . اگر پزشک بتواند با استفاده از سونوگرافی مایعات درون بدن را پیدا کند، امکان تشخیص زودهنگام سندروم شوک دنگی وجود دارد.

تست‌های آزمایشگاهی

کشت سلولی : در این آزمایش متخصصان آزمایشگاه ویروس شناسی ، از طریق کشت سلولی ویروس را جداسازی میکنند

آزمایشات آنتی بادی :نمونه خون شما را از نظر پروتئین هایی به نام آنتی بادی که سیستم ایمنی بدن شما برای مبارزه با ویروس ها و سایر میکروب ها می سازد، بررسی می کند. بدن شما به زمان نیاز دارد تا آنتی بادی های خاصی برای مبارزه با تب دانگ بسازد. بنابراین، این آزمایش‌ها زمانی دقیق‌تر هستند که چهار روز یا بیشتر پس از شروع علائم انجام شوند.

آزمایشات مولکولی : به دنبال مواد ژنتیکی از ویروس دنگی در نمونه خون شما هستند. آزمایش PCR (واکنش زنجیره ای پلیمراز) نوعی آزمایش مولکولی است که برای بررسی دنگی استفاده می شود. این آزمایشات را می توان در هفت روز اول پس از شروع علائم انجام داد. آزمایش‌هایی که دیرتر از آن انجام می‌شوند ممکن است نتایج دقیقی نداشته باشند.هنگامی که ویروس دنگی در مراحل ابتدایی بیماری است، ممکن است همه این تست‌ها منفی باشند (به عبارت دیگر بیمار بودن فرد را نشان نمی‌دهند).  به استثنای تست آنتی‌بادی، این تست‌های آزمایشگاهی تنها زمانی قابل استفاده‌اند که بیماری، حاد (مراحل ابتدایی) باشد. اگرچه تست آنتی‌بادی در مراحل بعدی نشان‌دهنده ابتلای فرد به دنگی است. بدن پس از ۵ تا ۷ روز آنتی‌بادی خاصی تولید می‌کند که وظیفه‌اش مبارزه با ویروس دنگی است.

درمان تب دنگی

این بیماری ویروسی درمان اختصاصی ندارد و اقدامات لازم برای مدیریت آن شامل حفظ وضعیت هیدراتاسیون، کنترل تب، استفاده از داروهای ضد دردها و ضد التهابات، و در صورت لزوم، سایر مراقبت های پزشکی است.

 استامینوفن (پاراستامول) اغلب برای کنترل درد استفاده می شود. از مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن و آسپرین اجتناب می شود زیرا می توانند خطر خونریزی را افزایش دهند.

تب دنگی در گروه‌های خاص مانند کودکان، زنان باردار، و افراد با بیماری‌های مزمن، ممکن است به صورت شدیدتری ظاهر شود.

کودکان از بین گروه‌های خاصی هستند که ممکن است به تب دنگی شدید حساس باشند. علت اصلی این حساسیت، سیستم ایمنی ناتوان و ضعف آنان در مقابل ویروس دنگی است. بنابراین، کودکان با تب دنگی شدید باید تحت نظر پزشک قرار گیرند و در صورت لزوم، بستری شوند.

زنان باردار نیز به عنوان یک گروه خاص، در معرض خطر تب دنگی شدید قرار دارند. تب دنگی در دوران باردار ممکن است به مشکلات جدی برای مادر و جنین منجر شود. بنابراین، زنان باردار باید از نحوه پیشگیری و مدیریت تب دنگی آگاه باشند و با پزشک خود مشورت کنند.

افرادی که دارای بیماری‌های مزمن مانند دیابت، فشار خون بالا، یا بیماری‌های قلبی هستند، نیز در معرض خطر تب دنگی شدید قرار دارند. این افراد به دلیل سیستم ایمنی ضعیف‌تر، قابلیت مقابله با ویروس دنگی را کمتر دارند. بنابراین، مدیریت مناسب تب دنگی و پیشگیری از عوارض جدی در این افراد بسیار حائز اهمیت است.

پیشگیری و کنترل

پشه هایی که دنگی را پخش می کنند در طول روز فعال هستند. با محافظت از خود در برابر نیش پشه با استفاده از موارد زیر خطر ابتلا به دنگی را کاهش دهید:

• لباس هایی که تا حد امکان بدن شما را بپوشاند
• استفاده از پشه بند در صورت خوابیدن در طول روز، به طور ایده آل  استفاده از تورهایی که  با مواد دافع حشرات اسپری شده است. مواد دافع پشه حاوی DEET، Picaridin IR3535 وکویل و بخارساز می باشد.

از پرورش پشه می توان با موارد زیر جلوگیری کرد:

• جلوگیری از دسترسی پشه ها به زیستگاه های تخم گذاری با مدیریت و اصلاح محیطی؛
• دفع صحیح زباله های جامد و حذف زیستگاه های مصنوعی مصنوعی که می توانند آب را در خود نگه دارند.
• پوشاندن، تخلیه و تمیز کردن ظروف ذخیره آب خانگی به صورت هفتگی
• استفاده از حشره کش های مناسب در ظروف ذخیره آب در فضای باز.

تاکنون یک واکسن (QDenga) در برخی کشورها تایید و مجوز گرفته است. با این حال، فقط برای گروه سنی 6 تا 16 سال در تنظیمات انتقال بالا توصیه می شود. چندین واکسن دیگر در دست ارزیابی هستند.