ادرار به طور معمول استریل است. با وجود اینکه تعدادی باکتری در میزراه (اورترا) بصورت فلور طبیعی موجود است؛ لیکن در غیاب عفونت، نباید در ادرار عفونت وجود داشته باشد.
وقتی در یک بیمار شک به عفونت مجاری ادراری (UTI) وجود داشته باشد؛ یک نمونه ادراری برای کشت و آزمون حساسیت درخواست می شود. این نمونه باید پیش از شروع درمان با آنتی بیوتیک گرفته شود.
عفونت های باکتریایی مثانه (سیستیت) و کلیه (پیلونفریت) در زنان شایع تر است. اورتریت بیشتر در مردان و افراد فعال از نظر جنسی رخ می دهد. عوامل مستعد کننده فرد به عفونت های ادراری عبارتند از: فاکتورهای فیزیولوژیک و آناتومیک، فعالیت جنسی، سن، بارداری، یائسگی و دیابت شیرین.
اغلب ارگانیسم ها تقریباً ظرف ۲۴ ساعت در آزمایشگاه رشد می نمایند و گزارش مقدماتی را نیز در همین هنگام می توان آماده نمود. معمولاً مدت زمان ۷۲- ۴۸ ساعت برای رشد و شناسایی یک ارگانیسم لازم است. در صورتی که نتایج آنالیز ادرار (U/A) نشانگر عفونت احتمالی باشد ( مانند WBC یا باکتری در ادرار، pH قلیایی و مثبت شدن استراز لکوسیتی و نیتریت در نوار استریپ ادراری)؛ آزمون U/C مورد استفاده قرار می گیرد.
می توان کشت را پس از درمان آنتی بیوتیکی مناسب نیز تکرار کرد تا از بهبود عفونت، به ویژه عفونت های مجاری ادراری، اطمینان حاصل نمود.
بخش مهمی از هر کشت روتین ادرار؛ بررسی حساسیت هر یک از باکتریهای رشد نموده در ادرار به آنتی بیوتیک های گوناگون (آنتی بیوگرام) می باشد. بدین ترتیب پزشک می تواند بی خطرترین، مؤثرترین و ارزانترین آنتی بیوتیک را برای همان باکتری خاص تجویز نماید. استفاده از دیسک های منتخب آنتی بیوتیک ها و به روش استاندارد کیربی بایر (Kirby-Bauer) در آزمایشگاه های تشخیص طبی انجام می گیرد.
