شاخص D-β-Glucan-3-1 به‌عنوان یک روش جدید و جایگزین در تشخیص و مراقبت مؤثر عفونت‌های مهاجم قارچی مطرح می‌باشد. عفونت‌های مهاجم قارچی برای مدت زمانی طولانی با مرگ‌ومیر قابل‌توجه بیماران مبتلا به سرطان در بخش‌های ایزوله، بیماران دریافت‌کننده پیوند و همچنین بیماران دچار نقص سیستم ایمنی در ارتباط بوده و از سوی دیگر نیاز به استفاده از روش‌های تهاجمی؛ تشخیص عفونت‌های مهاجم قارچی را دشوار نموده است. ارزیابی D-β-Glucan-3-1 که در آن نمونه با روشی غیرتهاجمی به دست می‌آید می‌تواند در تشخیص عفونت‌های مهاجم قارچی و همچنین ارزیابی پاسخ به درمان سودمند واقع شود. یکی از محدودیت‌های روش سنجش D-β-Glucan-3-1 برای تشخیص عفونت‌های مهاجم قارچی، حساسیت و اختصاصیت ناکافی آن در هنگام مثبت بودن جواب تست می‌باشد درحالی‌که هنوز دستورالعمل‌های رسمی در مورد استفاده از این روش وجود ندارد، این روش می‌تواند فرصتی ارزشمند برای ارزیابی بیماران در معرض خطر بالا فراهم نماید.
تشخیص عفونت‌های قارچی به دلیل نیاز به نمونه‌برداری از بافت و کشت آن و همچنین آزمایش‌های بافت‌شناسی دیگر دشوار است و علاوه بر آن یافته‌های بالینی و تصاویر رادیولوژی، حساسیت و اختصاصیت تشخیصی کافی را ندارند. سنجش شاخص‌های زیستی مانند اجزای دیواره قارچی و D-β-Glucan-3-1، به‌عنوان روش‌های غیرتهاجمی مطرح می‌باشند که می‌توانند در تشخیص عفونت‌های قارچی مهاجم مفید واقع شوند.
ساختمان و ویژگی‌های بیوشیمیایی D-β-Glucan-3-1
دیواره سلول قارچی علاوه بر اینکه در محافظت آن‌ها نقش دارد، در تهاجم به بافت‌ها نیز ایفای نقش می‌کند. عمده‌ترین جزء ساختاری دیواره قارچی پلی‌ساکارید است و در مورد اکثر آن‌ها شامل گلوکان (Glucan)، کیتین (Chitin) و مانان (Mannan) است . گلوکان مهم‌ترین و فراوان‌ترین پلی‌ساکارید دیواره بسیاری از قارچ‌هاست، درحالی‌که دیواره سلولی مخمرها محتوی مقدار کمتری گلوکان نسبت به قارچ‌های رشته‌ای می‌باشد همچنین گلوکان‌ها جزء اصلی و عمده دیواره قارچ‌های ساپروفیت (Saprophytic) و پاتوژن هستند. البته استثناهایی نیز در این مورد وجود دارد، برای مثال دیواره موکور (Mucor)، ریزوپوس (Rhizopus)، بلاستومیسس درماتیتیدیس (Blastomyces dermatitidis) و گونه‌های کریپتوکوکوس (Cryptococcus sp.) محتوی مقدار بسیار کمی از این پلی ساکارید است .
گلوکان غالباً متشکل از پلیمرهای گلوکز است که در یک آرایش خطی از طریق پیوندهای گلیکوزیدی کربن‌های 1 و 3، با کونفیگوراسیون بتا، به یکدیگر اتصال یافته‌اند تا اسکلت اصلی D-β-Glucan-3-1 به وجود بیاید . آنزیم مسئول ساخت این پلی‌ساکارید D-β-Glucan-3-1 سنتاز می‌باشد. هر پلی‌ساکارید از زنجیره‌ای به طول 1500 زیرواحد گلوکز تشکیل شده است که در بین این زنجیره شاخه‌هایی با پیوند گلیکوزیدی 4-1 و 6-1 وجود دارد . شاخه‌های زنجیره پلی‌ساکاریدی متنوع بوده و اختصاصی هر گونه است .
اگرچه D-β-Glucan-3-1 در ساختار دیواره قارچی به‌عنوان یک ساختار نامحلول وجود دارد، در حضور خون یا دیگر مایعات، این ساختار به شکل‌های مارپیچ منفرد (single helix)، مارپیچ سه‌تایی (triple helix) یا ساختارهای تصادفی (random coil) تبدیل می‌شود که موجب محلول شدن آن می‌گردد . گفته می‌شود که ساختار محلول D-β-Glucan-3-1 ممکن است با تعدیل سیستم ایمنی از طریق مهار فاگوسیتوز لوکوسیتی در ارتباط باشد . جزئیات مربوط به رهاسازی و کینتیک D-β-Glucan-3-1 محلول در گردش خون سیستمیک یا مایعات دیگر بدن، در بیمارانی که عفونت قارچی مهاجم دارند یا حضور این عفونت در آن‌ها محتمل است، محدود می‌باشد .
اگرچه تشخیص عفونت‌های قارچی مهاجم توسط سنجش بتاگلوکان در بیمارانی که در معرض خطر بالا برای ابتلا به این عفونت‌ها قرار دارند، منطقی می‌باشد، اما به نظر می‌رسد استفاده از این شاخص برای پیگیری درمان بیماران نیز ممکن است سودمند واقع شود. با این وجود تعداد دفعات سنجش و نقش این شاخص در پیگیری درمان بیماران تشخیص داده شده با عفونت مهاجم قارچی یا بیماران مشکوک، هنوز به‌خوبی روشن نشده است .
