زمان ترومبین عبارت است از اندازه گیری زمان لخته شدن در مرحله آخر ابشار انعقادی که تبدیل شدن فیبرینوژن به فیبرین به واسطه ترومبین می باشد .
TT برای تشخیص دیس فیبرینوژنمی مفید است.هنگامی که جراحتی رخ می‌دهد و خونریزی شروع می‌شود، بدن شروع به تشکیل لخته در محل آسیب می‌کند تا به توقف خونریزی کمک کند. عناصر کوچک سلولی به نام پلاکت‌ها انباشته، تجمع و در محل آسیب فعال می‌شوند. در همان زمان، آبشار انعقادی آغاز می‌شود و پروتئین‌هایی به نام فاکتورهای انعقادی، از جمله فیبرینوژن فعال می‌شوند. سپس فیبرینوژن توسط ترومبین به رشته‌های نامحلولی به‌نام فیبرین تبدیل می‌شود که به یکدیگر متصل می‌شوند تا شبکه فیبرین را تشکیل دهند که در محل آسیب قرار دارد. همراه با تجمع پلاکت‌ها، لخته خون پایداری برای جلوگیری از تخریب خون شکل می‌گیرد، تا زمانی که جراحت بهبود یابد در محل آسیب باقی می‌ماند.
برای ایجاد لخته پایدار، پلاکت‌ها و عوامل انعقادی باید به اندازه کافی طبیعی عمل کنند. اگر پلاکت‌ها یا فاکتورهای نامساعد وجود داشته باشد یا تعداد کمی از آنها باشد، ممکن است منجر به خونریزی و یا لخته شدن نامناسب خون (ترومبوز) شود.
زمان ترومبین، بخشی از فرآیند هموستاتی را که در آن فیبرینوژن محلول به رشته‌های فیبرین تبدیل می‌شود، ارزیابی می‌کند.
این تست زمان لازم برای لخته شدن فیبرین در پی اضافه کردن مقدار استاندارد ترومبین به پلاسما را اندازه گیری می‌کند. این توسط سطح و یا عملکرد فیبرینوژن و حضور مهارکننده‌ها (مانند هپارین، محصولات تخریب فیبرینوژن / فیبرین، مهارکننده ترومبین مستقیم ) تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
با افزودن ترومبین به نمونه آزمایشی، زمان ترومبین بقیه عوامل انعقادی را از بین می‌برد و بر عملکرد فیبرینوژن تمرکز می‌کند.
زمان ترومبین طولانی مدت ممکن است نشان‌دهنده‌ی کاهش سطح فیبرینوژن (هیپوفیبینوژنیک یا فیبریونوژنز) و یا عملکرد غیرطبیعی فیبرینوژن (دیسفیبریژنزمی) است. شرایط مانند انعقاد داخل عضلانی منتشرشده (DIC) یا فیبرینولیز غیرطبیعی باعث تشکیل فیبرین می‌شود و همچنین می‌تواند به ترومبین طولانی مدت منجر شود، همچنین ممکن است شرایطی مانند بیماری کبدی مرحله پایانی یا سوءتغذیه باشد.
اگر زمان ترومبین غیرطبیعی باشد، ممكن است لازم باشد آزمایش‌های دیگری نیز انجام شود، از جمله آزمایش فعالیت فیبرینوژن ، آنتی‌ژن فیبرینوژن و آزمایش‌های عملکرد کبدی انجام می‌شود.
