سرخجه یک بیماری مسری است که توسط ویروس روبلا ایجاد می شود. اکثر افرادی که سرخجه می‌گیرند معمولاً یک بیماری خفیف دارند، با علائمی که می‌تواند شامل تب خفیف، گلودرد و بثورات پوستی باشد که از صورت شروع شده و به بقیه بدن گسترش می‌یابد.
سرخجه یک عفونت ویروسی است که معمولاً خفیف است و با تب و بثورات که حدود 2 تا 3 روز طول می کشد مشخص می شود. عفونت معمولا بدون درمان برطرف می شود. با این حال، اگر یک زن باردار برای اولین بار در طول سه ماه اول بارداری خود به آن مبتلا شود، سرخجه می تواند عوارض جدی در جنین در حال رشد (جنین) ایجاد کند.
آزمایش سرخجه ممکن است برای فردی، باردار یا غیر باردار، که علائمی دارد که پزشک مشکوک به عفونت سرخجه است، درخواست شود. همچنین ممکن است برای نوزادی که مشکوک به عفونت در دوران بارداری است یا دارای نقایص مادرزادی مادرزادی است که پزشک مشکوک است که ممکن است به دلیل عفونت سرخجه باشد، درخواست شود.
دو نوع آنتی بادی سرخجه وجود دارد که آزمایش‌های آزمایشگاهی می‌توانند آن‌ها را شناسایی کنند، IgM و IgG:
- اولین نوع که پس از مواجهه در خون ظاهر می شود، آنتی بادی سرخجه IgM است. سطح این پروتئین طی حدود 7 تا 10 روز پس از عفونت در خون افزایش می‌یابد و به اوج خود می‌رسد و سپس طی چند هفته آینده کاهش می‌یابد، مگر در نوزاد مبتلا که ممکن است برای چند ماه تا یک سال در او تشخیص داده شود.
- ظاهر شدن آنتی بادی سرخجه IgG کمی بیشتر از IgM طول می کشد، اما زمانی که ظاهر شد، مادام العمر در جریان خون باقی می ماند و در برابر عفونت مجدد محافظت می کند. وجود آنتی بادی‌های IgM سرخجه در خون نشان‌دهنده عفونت اخیر است در حالی که وجود آنتی‌بادی‌های IgG ممکن است نشان‌دهنده عفونت اخیر یا گذشته سرخجه باشد یا نشان‌دهنده این باشد که واکسن سرخجه (واکسن سرخک، اوریون، سرخجه) تزریق شده است و به اندازه کافی ایمنی وجود دارد.
تست سرخجه IgM تست استاندارد برای تشخیص سریع آزمایشگاهی سرخجه است. تشخیص افزایش IgG سرخجه در نمونه های خونی جمع آوری شده در زمانی که فرد به شدت بیمار است و سپس زمانی که فرد شروع به بهبودی می کند (مرحله نقاهت) می تواند برای تایید عفونت استفاده شود.
نمونه‌های سرمی که در مراحل حاد عفونت گرفته می‌شوند ممکن است برای آنتی‌بادی‌های کلاس IgG برای این ویروس منفی باشند.
