ویروس هپاتیت B از رایج‌ترین علل بیماری‌های کبدی مزمن مانند سرطان سلول کبدی است. میزان ناقلان هپاتیت B در جهان ۴۰۰ میلیون است که معادل ۵% کل جمعیت جهان است. هپاتیت ویروسی مزمن ممکن است ناشی از عفونت با HBV یا HCV باشد. عفونت ممکن است منجر به یک حالت ناقل طولانی‌مدت و بیماری کبدی مزمن خفیف تا شدید شود.
شناسایی و ارزیابی کمی ویروس هپاتیت B در پلاسما یا سرم، نقش مهمی در تشخیص و کنترل عفونت HBV و همچنین پاسخ به درمان ایفا می‌کند. از نظر کلینیکی، تیتر DNA-HBV از سطوح بالا در حدود Copy/ml 1010 در عفونت HBV مزمن، تا سطوح خیلی کم در ناقلان مزمن HBeAg منفی و در بیمارانی که تحت درمان ضد ویروسی هستند و در آنهایی که عفونت پنهان دارند، متغیر است. به‌علاوه، سطوح مختلفی از DNA-HBV در بیمارانی که دچار تغییرپذیری زیاد در ژنوم HBV شده‌اند وجود دارد.
علل تجویز آزمایش
- تأیید عفونت مزمن ویروس هپاتیت B
- تعیین کمی HBV-DNA سرم بیماران مبتلا به عفونت مزمن HBV (سابقاً HBsAg مثبت بوده‌اند)
- نظارت بر پیشرفت بیماری در عفونت HBV مزمن و یا پاسخ به درمان ضد HBV
نتایج آزمایش
کاوش پروب DNA، اندازه‌گیری مستقیم HBV در سرم یا پلاسما را امکان‌پذیر ساخته و با تیترهای آلایندگی (infectivity) ارتباط دارد. اطلاعات حاصله از این آزمایش باید همراه با تست‌های سرولوژیک و ردیابی HBsAg مورد استفاده قرار گیرد. HBV DNA حساس‌ترین مارکر برای عفونت جاری (ongoing) است. اندازه‌گیری کمی DNA ویروس ارزش پروگنوستیک داشته و از آن به عنوان پاسخی به درمان ضد ویروسی استفاده می‌شود.
همزمان با پاک شدن عفونت از بدن، سطوح HBV DNA و HBsAg افت می‌کند. در مراحل بعدی بیماری که آمینوترانسفرازها طبیعی می‌شوند، DNA ویروس با تکنیک‌های هیبریداسیون منفی می‌شود ولی غالباً با PCR قابل ردیابی خواهد بود. ردیابی DNA نباید جای آزمایش‌های سرولوژیک را بگیرد.
