لپتوسپیروز یک عفونت باکتریایی است که هم انسان و هم حیوان را درگیر می کند و از طریق تماس مستقیم با ادرار حیوانات آلوده یا منبع آب آلوده منتقل می شود.
این آزمایش معمولاً برای تشخیص افرادی که علائم لپتوسپیروز را نشان می‌دهند یا در معرض خطر بالای عفونت قرار دارند، انجام می‌شود.
تست‌های IgG و IgM لپتوسپیرا روشهای تشخیصی هستند که برای شناسایی آنتی‌بادی‌ها علیه باکتری لپتوسپیرا در خون استفاده می‌شوند که نشاندهنده عفونت فعلی یا گذشته با لپتوسپیروز است.
این بیماری از طریق ادرار حیوانات آلوده مانند سگ و موش آلوده نیز در اثر تماس به انسان منتقل می شود.
این بیماری دو مرحله ای است:
مرحله اول، بیماری در خون نهفته است و مرحله تب دار بیماری است و مرحله دوم مرحله نقاهت است در مرحله دوم است که کبد و کلیه درگیر این بیماری می شوند.
نشانه های بالینی بیماریلپتوسپیروز در انسان گسترده است و ممکن است شامل تب بالا، لرز، سردرد، درد ماهیچه ای، استفراغ، یرقان، قرمزشدن چشمها، درد شکم، اسهال و دانه های پوستی باشد.
لازم به ذکر است حدود ۱۵ تا ۴۰ ٪ موارد از ابتلا به تب شالیزار می تواند بدون علامت باشد.
البته معمولا ۹۰٪ موارد با علامت خفیف بروز می کند که بدون مشاهده زردی (ایکتر) می باشد و شامل سر درد -تب -لرز -درد عضلات، استخوان و بروز درد چشم همراه با قرمزی آن و ملتحمه(از روز سوم و مشخصه بیماری است) می باشد. همچنین می توانداسهال(۴ تا ۷ روز) و استفراغ و بروز قرمزی (راش )هایی در سطح پوست بروز کند.
مرحله دوم: مشخصه آن وجود باکتری در ادرار و ظهور آنتی بادی IgM در سرم خون است و از علایم آن: تب، لرز و علایم التهاب پرده های مغز (مننژیت)، سندرم گیلن باره، اختلال بینایی،فلج اعصاب مرکزی، آنسفالت، ضعف،سفتی عضلات است و البته باز بدون ایکتر. موارد بدون ایکتر کشنده نیست.
نمونه هایی که مثبت گزارش می شوند حاکی از وجود آنتی بادی IgM ضد لپتوسپیرا در سرم و نشاندهنده عفونت حاد یا ابتلا به عفونت اخیر لپتوسپیروزیس می باشد.
پس از عفونت ، لپتوسپیرها در خون وجود دارند تا اینکه پس از 4 تا 7 روز پس از تولید آنتی بادی های ضد لپتوسپیرا ، در ابتدا از کلاس IgM پاک شوند.
ظهور آنتی بادی به تنهایی نمی تواند نشان دهنده تشخیص عفونت حاد لپتوسپیروزیس باشد. زیرا آنتی بادی ها ممکن است در اثر ابتلا به عفونت در گذشته به مدت طولانی در جریان خون پایدار باشند.
