در تست تحمل گلوکز خوراکی(GTT)، توانایی بیمار برای تحمل بار استاندارد خوراکی گلوکز (معمولاً 75 گرم گلوکز) با گرفتن نمونه برای تعیین سطح گلوکز قبل از تجویز گلوکز و سپس 1 ساعت و 2 ساعت بعد ارزیابی می شود. به طور معمول، یک پاسخ انسولین سریع به مصرف یک بار بزرگ گلوکز خوراکی وجود دارد. پاسخ در 30 تا 60 دقیقه به اوج خود می رسد و در عرض 3 ساعت به حالت عادی باز می گردد. بیماران با پاسخ مناسب به انسولین می توانند دوز را به راحتی تحمل کنند، تنها با افزایش حداقلی و گذرا در سطح گلوکز پلاسما در عرض 1 تا 2 ساعت پس از مصرف.
در بیماران عادی گلوکز به داخل ادرار نمی ریزد. بیماران دیابتی نمی توانند این بار را تحمل کنند. در نتیجه، سطح گلوکز سرم آنها از 1 تا 5 ساعت بسیار بالا می رود همچنین گلوکز را می توان در ادرار آنها تشخیص داد.
عدم تحمل گلوکز همچنین ممکن است در بیماران با ترشح بیش از حد هورمون هایی که اثر جانبی بر گلوکز دارند، مانند بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ، فئوکروموسیتوم، آکرومگالی، آلدوسترونیسم یا پرکاری تیروئید وجود داشته باشد. بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه، پانکراتیت حاد، میکسدم، لیپوپروتئینمی نوع IV، عفونت یا سیروز نیز می توانند آزمایش GT غیرطبیعی داشته باشند.
آزمایش تحمل گلوکز به ۲ صورت می باشد:
الف- آزمایش تحمل گلوکز ۳ ساعته با ۱۰۰ گرم پودر گلوکز جهت تشخیص دیابت شیرین بارداری در زنان حامله
ب- آزمایش تحمل گلوکز ۲ ساعته با ۷۵ گرم پودر گلوکز در بالغین (در اطفال ۱.۷۵ گرم گلوکز به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)
مقدار معین از پودر گلوکز در ۳۰۰-۲۵۰ سی سی آب حل شده و توسط پرسنل آزمایشگاه به فرد داده می شود. بیمار بایستی این محلول قندی را حداکثر تا ۵ دقیقه میل نماید.
جهت اطمینان از اینکه قند خون بیمار خیلی بالا نباشد؛ قبل از دادن محلول قندی به بیمار؛ ابتدا قند ادرار فرد چک می شود و چنانچه از نظر قند منفی بود، آزمایش ادامه می یابد.
پس از اتمام محلول قندی به مسئول نمونه گیری اطلاع دهید تا ساعات مربوط به مراجعات بعدی شما را برای دادن نمونه خون در برگه ثبت نماید. نوبت ها ممکن است با توجه به نوع این آزمایش از ۳ نوبت ۱ ساعته تا ۴ نوبت نیم ساعته متفاوت باشد. مثلا اگر از نوع ۳ ساعته باشد شما بایستی ۱ ساعت، ۲ ساعت، ۳ ساعت پس از صرف محلول قندی به محل نمونه برداری مراجعه نمائید.
