سلول های اپیتلیال سلول های موجود روی سطح بدن شما مانند پوست، رگ های خونی، مجاری ادراری یا اندام ها است. آن ها به عنوان سدی بین درون و بیرون بدن عمل می کنند و آن را در مقابل ویروس ها حفاظت می کند. وجود تعداد کم سلول های اپیتلیال در ادرار شما طبیعی است. تعداد زیاد این سلول ها در ادرار نشانه عفونت، بیماری های کلیوی یا سایر بیماری های جدی است. به همین دلیل، پزشک شما ممکن است آزمایش ادرار تجویز کند تا نمونه ادرار را زیر میکروسکوپ بررسی نماید.
انواع سلول های اپیتلیال
سلول های اپیتلیال در اندازه، شکل و ظاهر متفاوت هستند. سه نوع از این سلول ها در ادرار دیده می شوند که نوع شان بستگی به منشا آن ها دارد:
- سلول های لوله های کلیوی. این نوع سلول ها مهم ترین سلول های اپیتلیال هستند. افزایش تعداد آن ها در ادرار می تواند به معنای مشکل کلیوی باشد. آن ها سلول های کلیوی نیز نامیده می شوند.
- سلول های سنگ فرشی. این سلول ها بزرگ ترین نوع هستند. آن ها از واژن و مجاری ادرار می آیند. این نوع بیشتر در ادرار خانم ها دیده می شود.
- سلول های انتقالی. این سلول ها هم می توانند از هر جایی از بدن مردان بین مجرای ادرار و لگنچه کلیه وجود داشته باشند. این سلول ها، سلول های مثانه نیز نامیده می شوند و در افراد مسن شایع تر هستند.
نحوه درک نتایج آزمایشات سلول های اپیتلیال
آزمایش ادرار ممکن است نشان دهنده مقادیر "کم"، "متوسط" یا "زیاد" سلول های اپیتلیال در ادرار باشد. سلول های اپیتلیال به طور طبیعی از بدن جدا می شوند. وجود یک تا پنج سلول اپیتلیال سنگ فرشی در هر HPF از ادرار نرمال است. اگر تعداد متوسط یا زیادی از این سلول ها در ادرار باشد، می تواند نشان دهنده این موارد باشد:
- مخمر یا عفونت مجاری ادراری (UTI)
- بیماری کلیه یا کبد
- انواع خاصی از سرطان
نوع سلول های اپیتلیال در ادرار همچنین ممکن است نشانه ای از بیماری های خاص باشد. به عنوان مثال، سلول های اپیتلیالی که حاوی مقادیر زیادی هموگلوبین یا ذرات خونی هستند، می تواند به این معنا باشد که اخیراً گلبول های قرمز یا هموگلوبین در ادرار داشته اید، حتی اگر در نمونه آزمایش ادرار دیده نشود. بیش از 15 سلول اپیتلیال لوله ای کلیه در هر HPF می تواند نشان دهنده این باشد که کلیه شما به درستی کار نمی کند. سلول های اپیتلیال سنگ فرشی در ادرار، ممکن است به این معنا باشد که نمونه شما آلوده است. ویلیام وینتر، استاد پاتولوژی و اطفال دانشگاه فلوریدا می گوید: آزمایش ادراری که سلول های اپیتلیال سنگ فرشی در آن پیدا شود، ادرار طبیعی نیست. به این خاطر که در یک روش تمیز نمونه گیری ادرار، معمولاً از وجود سلول های اپیتلیال سنگ فرشی در ادرار جلوگیری می شود. وقتی از یک روش نمونه گیری تمیز استفاده می کنید، قبل از دادن نمونه ادرار، به شما پارچه استریلیزه داده می شود تا ناحیه واژن یا آلت تناسلی را پاکیزه کنید. این کار مانع از وارد شدن آلودگی های پوست شما مثل سلول های اپیتلیال به نمونه می شود. پزشک می تواند به درک نتایج آزمایش و این که آیا وضعیت پزشکی شما نیازمند درمان است یا نه، کمک کند. برای پیدا کردن علت، ممکن است پزشک آزمایشات بیش تری در نظر بگیرید.
عوامل خطر برای افزایش سلول های اپیتلیال :
در صورتی که به هر یک از مسائل زیر دچار باشید، در معرض خطر زیاد شدن سلول های اپیتلیال هستید:
درمان علل اصلی زیاد شدن سلول های اپیتلیال در ادرار
نوع درمان به علل زیاد شدن غیر طبیعی سلول های اپیتلیال بستگی دارد. اکثر عفونت های مخمری (UTIs)، باکتریایی هستند و می توانند با آنتی بیوتیک درمان شوند. نوشیدن آب زیاد به می تواند به زمان بهبودی سرعت بخشد. برای UTIs ویروسی، پزشکان ممکن است دارویی به نام ضد ویروس را تجویز کنند. درمان بیماری های کلیوی به معنی کنترل علت اصلی بیماری هایی از جمله فشار خون، قند خون و کلسترول است. پزشک ممکن است برای کاهش پیشرفت بیماری یا حفظ عملکرد کلیه، داروی فشار خون را تجویز کند، حتی اگر شما فشار خون بالا نداشته باشید. تغییر رژیم غذایی سالم و تغییر سبک زندگی اهمیت دارد. پزشک ممکن است به شما توصیه کند:
جلوگیری از عفونت و بیماری
آب رسانی کافی به بدن یکی از ساده ترین روش های جلوگیری از عفونت های ادراری و بیماری های کلیوی است. شما باید روزانه چندین لیوان آب بنوشید، اما پزشک توصیه می کند که چه چیزی برایتان بهتر است. نوشیدن آب زغال اخته یا خوردن میوه آن نیز ممکن است به کاهش خطر ابتلا به عفونت های مخمری کمک کند. زغال اخته حاوی مواد شیمیایی است که می تواند مثانه را در برابر باکتری ها محافظت کند. با این حال، هنوز هم در جامعه پزشکی روی عملکرد آن بحث وجود دارد.
پیدا شدن سلول های اپیتلیال در آزمایش ادرار معمولاً موجب نگرانی نمی شود. این مسئله می تواند ناشی از آلوده شدن نمونه آزمایشی باشد. سلول های اپیتلیال همچنین ممکن است نشان دهنده بیماری های اساسی مانند عفونت های مخمری یا اختلالات کلیوی باشد. فقط پزشک می تواند به درستی نتایج آزمایش شما را تفسیر کند و بهترین تصمیم را بگیرد. حتی در مواردی، نیاز به انجام آزمایشات بیش تری است.
