آزمایش‌های پروتئین ادرار، پروتئین آزاد شده در ادرار را شناسایی و/یا اندازه‌گیری می‌کنند. دفع طبیعی پروتئین ادرار کمتر از 150 میلی گرم در روز و کمتر از 30 میلی گرم آلبومین در روز است. سطوح بالا ممکن است به طور موقت با شرایطی مانند عفونت، استرس، بارداری، رژیم غذایی، قرار گرفتن در معرض سرما یا ورزش سنگین دیده شود. وجود پروتئین پایدار در ادرار نشان‌دهنده آسیب احتمالی کلیه یا شرایط دیگری است که برای تعیین علت نیاز به آزمایش‌های اضافی دارد.
آزمایش پروتئین ادرار برای تشخیص پروتئین اضافی در ادرار (پروتئینوری) استفاده می شود. ممکن است یک آزمایش نیمه کمی مانند پروتئین ادرار دیپ استیک (نوار ادرار) برای غربالگری وجود پروتئین در ادرار به عنوان بخشی از یک آزمایش معمول ادرار استفاده شود.
آزمایش پروتئین ادرار ممکن است برای غربالگری، کمک به ارزیابی و پایش عملکرد کلیه و کمک به تشخیص و تشخیص آسیب زودهنگام کلیوی و/یا بیماری استفاده شود. با این حال، این آزمایش می‌تواند به غربالگری چندین بیماری دیگر که می‌توانند باعث پروتئینوری شوند نیز کمک کند.
اگر مقادیر جزئی تا متوسط پروتئین تشخیص داده شود، ممکن است بعداً آزمایش مجدد ادرار و پروتئین دیپ استیک (نوار ادرار) انجام شود تا مشخص شود که آیا هنوز پروتئین در ادرار وجود دارد یا غیرقابل تشخیص است.
در صورت وجود مقدار زیادی پروتئین در نمونه اول، آزمایش مجدد درخواست می شود. اگر در نمونه های پیگیری افزایش سطح پروتئین ادرار مشاهده شود، ممکن است پروتئین ادرار 24 ساعته همراه با آزمایش خون خاص درخواست شود. از آنجایی که روش دیپ استیک (نوار ادرار) در درجه اول پروتئین آلبومین را اندازه گیری می کند، و در صورت پیگیری، تکرار نمونه های ادرار مثبت است، ممکن است برای به دست آوردن اطلاعات دقیق تر، آزمایش ادرار 24 ساعته نیز درخواست شود.
