اولین ادرار خود را رأس ساعت مشخص در صبح دور بریزید.
v پس از آن هر بار، تمام ادرار خود را در ظرف مخصوص بریزید.
v ریختن ادرار در ظرف را تا ۲۴ ساعت ادامه دهید.
v آخرین ادرار خود را روز بعد، درست در همان زمانیکه ادرار صبح روز اول را دور ریخته اید، در داخل ظرف مخصوص بریزید.
v ظرف حاوی نمونه را در اسرع وقت به آزمایشگاه منتقل کنید. مثال: نمونه ادرار ساعت ۷ صبح روز اول را دور ریخته و نمونه های بعد از آن را (هرچند بار) تا ساعت ۷ صبح روز بعد در ظرف مخصوص بریزید و ادرار ساعت ۷ صبح روز دوم را نیز در ظرف مخصوص بریزید.
المعلومات السريرية:
آزمایش‌های پروتئین ادرار، پروتئین آزاد شده در ادرار را شناسایی و/یا اندازه‌گیری می‌کنند. دفع طبیعی پروتئین ادرار کمتر از 150 میلی گرم در روز و کمتر از 30 میلی گرم آلبومین در روز است. سطوح بالا ممکن است به طور موقت با شرایطی مانند عفونت، استرس، بارداری، رژیم غذایی، قرار گرفتن در معرض سرما یا ورزش سنگین دیده شود. وجود پروتئین پایدار در ادرار نشان‌دهنده آسیب احتمالی کلیه یا شرایط دیگری است که برای تعیین علت نیاز به آزمایش‌های اضافی دارد.
أسماء مشابهة:
Urine protein 24h
العوامل المتداخلة:
پروتئینوری کاذب ممکن است به دلیل آلودگی ادرار با خون قاعدگی، ترشحات پروستات یا مایع منی باشد.
نوزادان عادی ممکن است در طول 3 روز اول زندگی، پروتئین بیشتری از طریق ادرار دفع کنند.
وجود هموگلوبین باعث افزایش غلظت پروتئین می شود.
کم آبی بدن ممکن است پروتئینوری کاذب ایجاد کند.
آلودگی ادرار به ترشحات واژن ممکن است پروتئینوری کاذب ایجاد کند.
استفاده از مواد حاجب در رادیولوژی در سه روز گذشته پروتئینوری کاذب ایجاد می کند.
ورزش های شدید پروتئینوری کاذب ایجاد می کند.
استرس عاطفی روتئینوری کاذب ایجاد می کند.
حالات عدم قبول العينات:
فراموشی برخی از نوبت های جمع آوری ادرار
جمع آوری ادرار بیش از مدت زمان ۲۴ ساعت و به دنبال آن ادرار بیشتر
بیرون ریخته شدن مقداری از ادرار ظرف ادرار ۲۴ ساعته
عدم نگهداری ظرف مربوطه در محل خنک در هنگام جمع آوری ادرار در طول ۲۴ ساعت
استرس های روانی زیاد
ورزش های سنگین
معلومات إضافية:
میزان پروتئین ادرار تحت شریط پاتولوژیک نظیر بیماری های کلیوی، بیماری های اتوایمیون و بیماری مولتیپل میلوما افزایش می یابد.
در شرایط فیزیولوژیک و بدون بیماری مثل ورزش و تب هم دفع پروتئین در ادرار افزایش می یابد.
صدمه گلومرولی (نظیر گلومرولونفریت یا سندرم نفروتیک)، اختلال در عمل بازجذب توبول ها (نفریت بینابینی)، غلظت بالای پروتئین پلاسما و التهاب دستگاه ادراری یا تومورها از عواملی هستند که سبب پروتئینوری می شوند.
میزان طبیعی پروتئین ادرار۱۵۰-۱۰۰ میلی گرم در ۲۴ ساعت می باشد از این مقدار پروتئین حدود یک سوم آلبومین پلاسما، در حالی که یک چهارم آن موکوپروتئین (Tamm- horsfall) و بقیه گلبولین های پلاسما می باشند.
افزایش سطح پروتئین ادراری ممکن است به علت آلودگی ادرار با خون قاعدگی، ترشحات پروستات و یا مایع منی باشد.
پروتئینوری ممکن است در مقادیر کم در التهابات و فرآیندهای نئوپلاسمی (بدخیمی) مجاری ادراری مشاهده شود.
میزان پروتئین در ادرار در افراد سالم بعد از ورزش شدید ممکن است به ۳۰۰ میلی گرم در ۲۴ ساعت برسد.
در ۳ تا ۵ درصد افراد به ظاهر سالم بالغ جوان پروتئینوری وضعیتی دیده می شود. در این افراد پروتئینوری طی روز ظاهر ولی در شب در حالت خوابیده مشاهده نمی شود. این پروتئینوری ممکن است در اثر نارسایی کلیه یا کم خونی باشد.
افزایش پروتئین توتال به بیش از ۵۰۰ میلی گرم در ۲۴ ساعت باید با روش ایمونوفیکساسیون بررسی گردد. تا وجود زنجیره سبک ایمنوگلوبولین مونوکلونال مورد بررسی قرار گرفته و در صورت وجود نوع کاپا یا لامبدا آن تعیین گردد.
بهترین روش تشخیص پروتئین بنس جونز ادرار الکتروفورز پروتئین می باشد. وجود گلوبولین بنس جونز را می توان با یک قله تند در ناحیه گلوبولین الکتروفورز پروتئین ادرار نشان داد.
