باربیتوراتها مشتقات اسید باربیتوریک هستند که میتوان آنها را محصولی از فشرده شدن اسید مالونیک و اوره فرض کرد.
فنوباربیتال در تشنجهای تونیک – کلونیک و پارشیال تجویز میشود ولی در تشنجهای ناشی از تب در اطفال و درمان هیپربیلیروبینمی نوزادان هم از آن استفاده میشود. فنوباربیتال متابولیت اصلی پریمیدون است. این ترکیب یک مهار کننده سیستم عصبی مرکزی (CNS) می باشد و نقش آن در کنترل بیماری صرع و سایر تشنج ها می باشد.
فنوباربیتال به همراه فنی توئین و والپروئیک اسید نقش مهمی در کنترل اختلالات عصبی و تشنج دارند.
فنوباربتال به آهستگی اما بطور کامل جذب می شود. دسترسی زیستی آن ۱۰۰ درصد می باشد. بطور تقریبی ۵۰ درصد دارو به پروتئین باند می شود و و حجم توزیع ان ۰.۵ L/Kg است. نیمه عمر آن در اطفال ۷۰-۴۰ ساعت (متوسط ۵۵ ساعت) و در بزرگسالان ۱۴۰- ۵۰ ساعت (متوسط ۹۶ ساعت) می باشد. دوز درمانی دارو بویژه در ۲ تا ۳ هفته ابتدایی باعث احساس آرامش و تسکین بیمار می گردد ولی با گذشت زمان این اثر به تدریج از بین می رود.
اگر غلظت فنوباربیتال به بیش از ۴۰ µgr/ml برسد علائم مسمومیت شامل؛ آتاکسی، حرکات غیر ارادی چشم ( نیستاگموس)، خستگی و کاهش هوشیاری می گردد.
دوز بیش از µgr/ml ۶۰ باعث خواب آلودگی و کاهش تنفس می گردد و در غلظت بیش از µgr/ml ۱۰۰ باعت تحدید جدی حیات در نتیجه ایست قلبی و توقف تنفس گشته ( کوما بدون رفلکس) و امکان مرگ می باشد. هیچ دارویی تاکنون شناخته نشده است که اثر فارماکنیتیک فنوباربیتال را داشته باشد، در عوض فنوباربیتال اثر فارماکنتیک یکسری از داروها را دارد زیرا فنوباربیتال سنتز آنزیم های مرتبط با سیتوکروم P450 کبدی در مسیر سوخت و ساز را القا می کند.
مصرف فنوباربیتال ممکن است با اثر بر روی سیتوکروم P450 منجر به پورفیریا حاد متناوب گردد.
