هپاتیت A یک عفونت مسری کبدی است که توسط ویروس هپاتیت A ایجاد می شود. افرادی که به هپاتیت A مبتلا می شوند ممکن است برای چند هفته تا چند ماه احساس بیماری کنند اما معمولاً به طور کامل بهبود می یابند و آسیب کبدی پایداری ندارند.
دوره بالینی ویروس هپاتیت A:
- اکثرا بیماران بدون علامت هستند
- بیش از 50% موارد هپاتیت تحت بالینی است.
- شایع ترین گروه سنی کودکان هستند.
- ممکن است یک دوره پرودرومال تب، لرز، خستگی، ضعف و سردرد وجود داشته باشد.
- علائم فوق با حالت تهوع و استفراغ همراه خواهد بود.
- بی اشتهایی وجود دارد.
- گاهی اوقات ممکن است درد شکمی وجود داشته باشد که معمولاً در ربع بالایی است.
- گاهی ممکن است گاستروانتریت وجود داشته باشد.
- هنگامی که زردی ظاهر می شود، پس از آن بهبود سریع در علائم بالینی وجود دارد.
- زردی ممکن است از چند روز تا 12 هفته ادامه داشته باشد.
- معمولاً پس از ظهور زردی عفونی نیست.
پزشک ممکن است آزمایش هپاتیت A را برای چندین هدف درخواست کند:
تشخیص عفونت فعلی: پزشکان از آزمایش های هپاتیت برای تشخیص علت هپاتیت در بیمارانی که علائم و نشانه های این بیماری را دارند، استفاده می کنند.
ارزیابی ایمنی: پس از بهبودی یک فرد از عفونت هپاتیت A، به دلیل ایجاد آنتی بادی های محافظ، نسبت به عفونت های آینده مصون می شود. آزمایش هپاتیت A ممکن است نشان دهد که یک فرد پس از بهبودی از عفونت قبلی یا به این دلیل که قبلاً واکسن هپاتیت A را دریافت کرده است، آنتی بادی‌های محافظ در برابر هپاتیت A ایجاد کرده است.
برای تعیین اینکه آیا هپاتیت ویروسی توسط ویروس هپاتیت A ایجاد می شود، آزمایش هپاتیت A به دنبال آنتی بادی های خاصی است. آنتی بادی ها موادی هستند که توسط سیستم ایمنی در پاسخ به عفونت با ویروسی مانند هپاتیت A ساخته می شود.
آزمایش هپاتیت A دو نوع آنتی بادی را بررسی می کند. آنتی بادی ها بخشی از پاسخ محافظتی بدن به عفونت ویروسی هستند و آنتی بادی های ویروس هپاتیت A را می توان با چند آزمایش مختلف اندازه گیری کرد:
- آزمایش آنتی بادی ایمونوگلوبولین M هپاتیتA (IgM anti-HAV): هنگامی که فرد برای اولین بار به هپاتیت A مبتلا می شود، بدن آنتی بادی های ضد HAV IgM تولید می کند. این آنتی بادی ها معمولاً از دو هفته پس از شروع علائم تا حدود شش ماه بعد قابل تشخیص هستند.
- آزمایش آنتی بادی ایمونوگلوبولین G هپاتیتA (IgG anti-HAV): آزمایش آنتی بادی ضد HAV IgG آنتی بادی های IgG را که در مراحل بعدی بیماری ایجاد می شوند، شناسایی می کند. آنتی‌بادی‌های IgG برای مادام العمر در بدن قابل تشخیص هستند و در برابر عفونت ویروس هپاتیت A در آینده محافظت می‌کنند. تست IgG anti-HAV برای تشخیص عفونت های قبلی HAV استفاده می شود و گاهی اوقات ممکن است برای تعیین اینکه آیا فرد نسبت به عفونت یا واکسیناسیون قبلی ایمنی ایجاد کرده است یا خیر، استفاده می شود.
آزمایش آنتی بادی تام هپاتیت A: آزمایش آنتی بادی HAV کل آنتی بادی های IgM و IgG را شناسایی می کند و بنابراین برای شناسایی عفونت های فعلی و گذشته استفاده می شود.
اگرچه آزمایش خون برای آنتی‌بادی‌های HAV استاندارد طلایی برای شناسایی عفونت هپاتیت A است، آزمایش‌های دیگری نیز ممکن است درخواست شود که در عوض به دنبال ماده ژنتیکی ویروس هپاتیت A باشند. این نوع آزمایش که تست تقویت اسید نوکلئیک (NAAT) نیز نامیده می‌شود، می‌تواند آثار هپاتیت A را در مدفوع، خون، مایعات بدن و بافت کبد بیمار تشخیص دهد.
در بسیاری از موارد، آزمایش اختصاصی هپاتیت A همراه یا بعد از آزمایش خون که عملکرد کبد را اندازه گیری می کند، انجام می شود. این آزمایش ها ممکن است شامل یک پانل وسیع از آزمایش ها باشد که به آن پانل کبدی می گویند. اندازه گیری در پانل کبد می تواند اطلاعاتی در مورد عملکرد کبد و التهاب ارائه دهد. در حالی که این آزمایش‌ها می‌توانند هپاتیت ویروسی را نشان دهند، اما نمی‌توانند ویروس خاصی را شناسایی کنند، به همین دلیل است که ممکن است آزمایش آنتی‌بادی برای تأیید علت زمینه‌ای درخواست شود
