نمونه سرم به مدت ۴۸ ساعت در دمای اتاق، ۱۴ روز در دمای یخچال (۸-۲ درجه سانتیگراد) و ۲۱ روز در ۲۰oC- پایدار است.
بهتر است پس از جداسازی سرم، آن را تا زمان آزمایش در یخچال نگهداری نمایید.
حمل و نقل نمونه :
انتقال در شرایط یخچالی یا فریز
راهنمای جمع آوری نمونه :
خودداری از ذوب و انجماد مجدد
اطلاعات لازم از بیمار :
سن بیمار- سابقه بیماری -مصرف دارو
آمادگی لازم قبل از نمونه گیری :
هیچگونه آمادگی نیاز نیست.
اطلاعات بالینی :
این آزمایش یک یا چند کلاس IgM,IgG یا کمتر IgA از آنتی بادی های بتا-2 گلیکوپروتئین 1 را شناسایی و اندازه گیری می کند. آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 یک پروتئین c-factro است که به فسفولیپیدها متصل می شود.فسفولیپیدها پروتئین های لیپیدی هستند که در خارجی ترین لایه سلول ها (غشای سلولی) از جمله سلول های خونی مانند پلاکت ها یافت می شوند. در سندرم آنتی فسفولیپید اتوآنتی بادی هایی تولید می شوند که فسفولیپید و عوامل کمکی (کوفاکتور) آن مانند B2GP1 را هدف قرار می دهند. اتوآنتی بادی ها توسط بدن تولید می شوند و بر علیه آن عمل می کنند. در سندرم آنتی فسفولیپید 3 نوع آنتی بادی ممکن است دیده شود. B2GP1، آنتی کاردیولیپین ACL و ضد انعقاد لوپوس (لوپوس آنتی کوآگولانت). آنتی بادی های آنتی فسفولیپید به گونه ای که به خوبی شناخته نشده در فرآیند انعقاد خون دخالت می کنند. وجود آن ها خطر ایجاد لخته های خونی (ترومبی) نابجا و نابههنگام در شریان ها و سیاهرگ ها را افزایش می دهد.آنتی بادی های آنتی فسفولیپید بیشتر در افراد مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید (که یک اختلال خود ایمنی همراه با لخته شدن خون (حوادث ترومبوتیک) است)، کاهش تعداد پلاکت ها (ترومبوسیتوپنی)، یا با عوارض بارداری مانند پره اکلامپسی و سقط های مکرر، به ویژه در سه ماهه دوم و سوم دیده می شود. آنتی بادی های آنتی فسفولیپید ممکن است در گردش خون بیماران مبتلا به سایر اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک نیز شناسایی شود.
این تست به دلایل زیر درخواست می شود: بررسي اختلالات انعقادي بررسي علت سقط مكرر جنين تشكيل غير طبيعي لخته – بررسي طولاني شدن PTنقش: بتا 2 گليكوپروتئين نوعي فسفوليپيد است كه در سلول ها و پلاكت ها وجود دارد توليد آنتي بادي بر عليه آن باعث اختلال در فرايند انعقادي مي شود و منجر به تشكيل غير طبيعي لخته مي شود. كه بيشتر در بيماري هاي اتوايميون ديده مي شود.همچنین سندرم آنتی فسفولیپید (APS) یک اختلال اتوایمیون ( خود ایمنی) همراه با علائم بالینی همچون ترومبوز وریدی و شریانی، ترومبوسیتوپنی (کاهش پلاکت خون) و سقط مکرر جنین می باشد. APS اولیه همچون لوپوس اریتروماتوز سیستمیک (SLE) با ظهور اتوآنتی بادیها بر علیه فسفولیپید های با بار منفی مشخص می گردد. اگر چه اهمیت و ارتباط پاتولوژیکی آنتی فسفولیپیدها هنوز به طور کامل آشکار نشده است، شناسایی چندین اًتوآنتی بادی اختصاصی معمولاً در تشخیص افتراقی و پیگیری درمان بیماریهای التهابی روماتیسمی بکار می رود. تعامل بار مثبت دمین پنجم B2GP1 با بار منفی فسفولیپیدها منجر به تشکیل اًتوآنتی بادیهای فسفولیپیدی می گردد. نتایج مثبت قوی اًتوآنتی بادیهای(بیشتر از B2GP1 ( 40 U/ml نشاندهنده سندرم آنتی فسفولیپید (APS) می باشد. مقادیر پایین تر حضور آنتی بادیهای B2GP1 در سرم ممکن است نشاندهنده APS باشد، اما نتایج تشخیصی نمی باشد. تست آنتی بادیهای B2GP1 باید حداقل 2 بار با فاصله زمانی 12 هفته صورت گیرد تا به عنوان معیار تشخیصی آزمایشگاهی برای APS بکار رود.شناسایی آنتی بادیهای B2GP1 تحت تأثیر درمان با ضد انعقاد قرار نمی گیرد.
اگر تمامی آزمایشات اولیه آنتی بادی ضدفسفولیپید IgG و IgM منفی باشند اما اختلال APS هنوز مورد تردید باشد، در این حالت گروه IgA از این آنتی بادی ها را می توان همراه با آنتی بادی های ضدفسفولیپید دیگر مثل ضدفسفاتیدیل سرین و ضد پروترومبین مورد آزمایش و بررسی قرار داد. با اینحال ارزش آزمایش گروه IgA از آنتی بادی های ضدفسفولیپید قابل بحث است. طبق اعلامیه توافق بین المللی در مورد APS، وجود گروه IgA (آنتی بادی های ضدکاردیولیپین یا آنتی بادی های گلیکوپروتئین 1 بتا-2) معیارهای آزمایشگاهی تشخیص APS را برآورده نمی سازد.
مثبت شدن آنتی بادیهای B2GP1 بطور قطعی دلالت بر بیماری APS نیست و پزشک باید تمام یافته های بالینی و آزمایشگاهی را بررسی کند تا بیماری را تشخیص دهد.
مطالعات مقایسه ای و بررسی های مهارت داخل آزمایشگاهی نشان می دهد که نتایج حاصل از آزمون آنتی بادیهای B2GP1 می تواند بسیار متغیر و نتایج بدست آمده با روشهای سنجش ایمنی مختلف، ممکن است نتایج قابل ملاحظه متفاوتی داشته باشد.
موارد عدم پذیرش نمونه :
پلاسما حاوی ضد انعقاد سیترات سدیم و سایر مایعات بدن.
آلودگی نمونه، همولیز نمونه، ایکتریک( زردی) و لیپمیک شدید نمونه.
نمونه های با برچسب اشتباه و یا بدون برچسب.
ذوب و فریز کردن مکرر نمونه
اطلاعات تکمیلی :
شناسایی آنتی بادی علیه β2Gp1 دارای اختصاصیت بالایی است اما حساسیت پایینی در شناسایی بیماران مبتلا به سندرم ضدفسفولیپید دارد. آنتی بادی از جنس IgA علیه کاردیولیپین و یا β2Gp1 به دلیل اختصاصیت پایینی که دارند جزو معیارهای آزمایشگاهی در تشخیص سندرم ضدفسفولیپید نمی باشد.
نتایج Strongly Positive برای آنتی بادی علیه β2Gp1 از جنس IgM و یا IgG معیار تشخیصی برای تشخیص سندرم ضدفسفولیپید است.
سطوح کمتر آنتی بادی علیه β2Gp1 و هم چنین آنتی بادی از جنس IgA ممکن است در افرادیکه دارای علائم بالینی سندرم ضدفسفولیپید هستند وجود داشته باشد، اما به عنوان معیار تشخیصی در نظر گرفته نمی شوند.
آزمایش شناسایی آنتی بادی علیه β2Gp1 تحت تأثیر درمان با داروهای ضدانعقادی قرار نمی گیرد.
زمان جواب دهی : 2 روز
کلیه ی حقوق این وبسایت متعلق به آزمایشگاه راز می باشد .
